Mannelijke aanstelleritis zit in het DNA

Gisteren kwam manlief thuis na een bezoek aan de tandarts. Er was een uur lang in zijn mond gestaard en men was tot de conclusie gekomen dat er onder andere twee verstandskiezen uit moeten. Tot mijn verbazing hoorde ik hem de rest van de dag er eigenlijk niet over, dus ik besloot ‘s avonds er toch nog even naar te vragen. En inderdaad, die kiezen waren de hele dag wel behoorlijk aanwezig geweest. Hoe kon het ook anders…. Wij vrouwen weten inmiddels dat mannen altijd meer pijn lijden dan wij. Het maakt niet uit hoeveel kinderen we nog baren of hoe vaak we met griep toch naar het werk gaan, een man heeft het altijd zwaarder. Het lijkt dus wel of het in het DNA van de man is vastgelegd. Nu wil ik natuurlijk niet alle mannen over een kam scheren, maar er zijn toch wel verdacht veel mannen die dit gedrag vertonen.

Toen ik gisteren hoorde dat die verstandskiezen wel nadrukkelijk aanwezig waren, had ik een déjà vu. Een half jaar daarvoor was manlief naar de mondhygiëniste geweest en was daar stevig aangepakt. In zijn gemopper kon ik hem geen ongelijk geven, want ik vind het ook verre van prettig. Ook toen had hij “last van zijn tanden”. Niet, zoals gebruikelijk een dag, maar wel een paar weken. Sinds hij wist dat hij beter moest stoken, had hij ineens last van zijn gebit. Je meent het…. echt waar? En gisteren na het bezoek aan de tandarts werd dus de ‘repeat knop’ ingedrukt. Ik hoorde weer eenzelfde verhaal. Ik herinnerde hem fijntjes aan het gesprek dat we destijds hadden, maar hij kon zich niet herinneren dat hij eerder zo’n last had gehad. Viel hij hier ter plekke door de mand? Voor de zekerheid vroeg ik het nogmaals en probeerde zijn woorden van toen letterlijk te herhalen. Nee, hij wist niets meer van die pijn. Ha, daar had ik hem te pakken! Zie je wel, het is dus toch aanstelleritis!

“Jij zou een goed proefkonijn zijn voor test met placebo’s” zei ik. Hij vond het lang niet zo grappig als ik. Of ik een oude kwetsbare man niet zo wilde aanpakken. Ai ai, hij had me hier ter plekke het blogonderwerp voor deze week in de schoot geworpen. Zou er al eens onderzoek zijn gedaan naar dergelijk gedrag van mannen? En hoe doen mannen dat dan als ze alleen zijn? Dan is er geen partner die ze verzorgt en lief naar ze luistert. Ik vermoed dat ze dan lang niet zo vaak kwaaltjes hebben.

Wel vrees ik dat ik na dit blog op de blaren moet zitten. Dit wordt me natuurlijk niet in dank afgenomen en ik kan hem geen ongelijk geven. De verstandskiezen zullen voorlopig nog wel pijnlijk aanwezig zijn. Ik zet me schrap voor als ze er straks allebei tegelijk uitgaan. Het zorgverlof zal ik alvast aanvragen…

Ps. Dit blog is geschreven met toestemming van het leidend of in dit geval ‘lijdend’ onderwerp.