Een draak van een outfit

Mannelijke aanstelleritis blijkt een GEWELDIG prikkelend onderwerp. Nog nooit heb ik zoveel reacties gekregen. Mannen voelden zich in de kuif gepikt en vrouwen waren het volmondig met me eens. Nou is het natuurlijk niet alleen de man die typerend gedrag vertoont. De dag nadat ik het blog online plaatste, betrapte ik mezelf op stereotype vrouwengedoe: ik twijfelde aan mijn kleding. De combinatie had ik al vaker gedragen maar opeens bood mijn spiegelbeeld me niet dezelfde voldoening als de keer daarvoor. Ik stond voor de spiegel en draaide me nog maar eens om. Zag ik er vorige week ook zo uit? Ik kon me haast niet voorstellen want het was echt een draak van een outfit.

Toch nog maar iets anders proberen. Terwijl ik voor de kledingkast stond te twijfelen, zag ik in mijn ooghoek een klein ventje voor de spiegel staan. Hij stond ‘en profile’ naar zichzelf te kijken en draaide net als ik. Zijn gedrag was identiek aan dat van mij…ik moest lachen en voelde me tegelijkertijd betrapt, want zo stond ik dus blijkbaar zelf ook. Kleine M. vond het geweldig om zichzelf in de spiegel te zien en deed zijn trui omhoog om ook daar eens een kijkje te nemen. Deze laatste actie herhaalde hij vervolgens de hele week. Te pas en te onpas ging even de trui omhoog. Mocht je je afvragen of ook dit kopieergedrag is…nee, zijn moeder doet dit NIET.

Ik trok een ander gegarandeerd succesnummer aan, maar ook dat stond me die dag niet. Het zal wel weer zo’n dag zijn geweest. Een typische dag in het leven van een vrouw wanneer niets je staat, je nog niet eerder zo’n onuitgeslapen kop hebt gehad of je haar maar niet fatsoenlijk in model zit. Geen idee waarom we dit hebben en wanneer het de kop opsteekt. Wat ik wel weet is dat ik die dag nog meer bevestiging nodig heb. Wat dan natuurlijk niet helpt, is een nuchtere man die zonder emotie in zijn stem zegt dat het ‘wel leuk staat’. Dat klinkt als: het staat wel aardig of het kan er mee door. Wel aardig is op zo’n dag niet goed genoeg. Ik wil die dag een vlammend betoog, een oprecht enthousiaste mening of in het uiterste geval een liefdesverklaring. Een ‘het kan er mee door’ is de ergste ongeïnteresseerde opmerking die je als man kunt maken.

Heerlijk om ook de verantwoordelijkheid voor mijn gemoed neer te leggen bij een ander, maar helaas werkt het natuurlijk niet zo. Ik weet ook wel dat het die dag geheel mijn eigen schuld is, maar ik kan de oorzaak ervan niet achterhalen. Ook is het mij een totaal raadsel waarom we onszelf dit altijd maar weer aandoen. Blijkbaar wordt ons feitelijk geheugen ook geïnfecteerd met hormonale emotie? Want waarom is mijn favoriete outfit van gisteren, vandaag de meest ongelukkige keuze ooit?

Hoe schattig ik het kopieergedrag van kleine M. ook vind, ik gun hem deze twijfel niet. Gelukkig is hij van het andere geslacht, dus dit eeuwige getut zal met een beetje geluk aan zijn deur voorbij gaan.