Ah mama mag het?

Zeg Sjors, waar blijft je twijfel? Was er geen twijfel mogelijk, was het een typisch geval van writersblock of misschien simpelweg gewoon geen zin? Ik geloof dat het vooral luiigheid was, een verslapping van de motivatie en van net te weinig tijd. Het jaar moet dan ook maar beginnen met dat ene goede voornemen: meer schrijven. Dus voor iedereen: hier ben ik weer!

De afgelopen maanden heb ik me met regelmaat verwonderd over de creatieve slimheid van een kind. Je kunt het nog geen slinksheid noemen, maar het heeft er verdacht veel van weg. Zelfs die puk van 2,5 weet precies hoe hij je moet bewerken. Als hij dit op zijn 25ste nog doet dan krijgt hij een slechte naam. Kind, je hebt het niet van mij!

Zodra hij met gebogen hoofd naar me toe loopt, vlak voor mijn neus stopt dan weet je al genoeg. Hij tilt langzaam zijn hoofd omhoog, houdt het wat schuin en kijkt je vervolgens met grote ogen vol onschuld aan…(ik ben al bijna gezwicht). Hierna volgt een stortvloed aan complimenteuze woorden of een lieve (gemeende?) knuffel. De vleiende woorden hebben inmiddels het stadium bereikt van: “mooi mama!” als ik een kledingstuk voor de spiegel pas. Mijn antenne richt zich dan op wat komen gaat, ik ben alert en niet van plan toe te geven aan zijn grillen.

“Mammaaaaaaaa?” Ha, ja daar komt ie…. “Mama mag ik een berenkoek?”. Maar het toppunt is toch wel: “Ah mama mag het?”. Van wie heeft hij dat geleerd? Wie heeft hem geleerd om al paaiend zijn zin te krijgen?
Toch houden wij negen van de tien keer onze rug recht en zijn we niet te vermurwen. Kleine M. is dan diep, diep teleurgesteld. Zijn liefkozingen gaan naadloos over in een Griekse tragedie. Dikke krokodillentranen biggelen over zijn wangen en als het aan hem ligt vergaat de wereld binnen het uur. En wat doe je dan? Ik probeer me in te houden en vooral niet te lachen. Hij denkt blijkbaar nog altijd dat hij ons hiermee op andere gedachten kan brengen.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk dat hij alles uit de kast haalt en steeds slimmere trucs uithaalt om zijn doel te bereiken. De vraag is meer: hoe ga je daar mee om?
Blijf je streng en houd je voet bij stuk, geef je hem toch af en toe zijn zin?
Vaak genoeg ben ik streng, misschien wel een beetje te streng… Op het moment dat hij heel hard om zijn vader roept dan weet ik genoeg. Zijn kansen zijn verkeken en hij heeft schoon genoeg van mij. Gelukkig weet ik hem meestal vrij snel op andere gedachten te brengen door een afleidingsmanoeuvre. De berenkoek is dan net zo snel vergeten als dat hij in zijn gedachten is opgekomen.

Dit jaar ga ik vooral genieten van dit gedrag, lachen in mijn vuistje en zo heel af en toe toch eens toegeven. Het blijft tenslotte een spel en hij mag ook best wel eens als winnaar uit de bus komen.