Tussen de sterren op zoek naar Tante

“Morgen gaan we naar een begrafenis” vertelde ik Kleine M. “Gaan we dan naar het strand, mama? En zijn daar dan ook bulldozers?” In mijn naïviteit had ik niet stilgestaan bij de indruk die mijn opmerking zou wekken. Begraven…graven…tja waar doe je dat? Op het strand natuurlijk met speelgoedbulldozers, schepjes en een emmer. Een logische gedachte voor een driejarige die niet bekend is met de dood. Helaas moest ik M. teleurstellen, geen uitstapje naar zon, zee en strand. Ondertussen zocht ik naarstig naar een andere toelichting over de dag van morgen. Het zou overigens ook geen begrafenis zijn maar een crematie, alleen uitleg over dat laatste ging me nog echt een stap te ver. Ik probeerde een versie waarbij Tante niet meer leefde en een fonkelende ster was geworden. Nog steeds niet te bevatten, maar een geruststellender en mooier idee dan een tante met bulldozers onder het zand begraven.

Met het beeld van een heldere sterrenhemel op het netvlies togen we naar de uitvaart. Een mooie plechtigheid waar vol eerbied en bewondering herinneringen werden opgehaald aan Tante. Tranen biggelden met regelmaat over mijn wangen en Kleine M. keek me dan met grote angstige ogen aan. Zijn moeder die zo huilde was hij niet gewend. Er moest iets mis zijn, maar wat dan? Afscheid nemen van een tante die nu een ster is, kon toch niet zo erg zijn? Hard je hoofd stoten of vallen met je kin op de stoep, daar moet je van huilen maar van sterren toch niet? Kleine M. gedroeg zich overigens als een voorbeeldige grote jongen. Hij bleef rustig zitten, keek in de kerk zijn ogen uit en was gefascineerd door de klokkentoren en het ‘gelui’. Enorm trots was ik op mijn kleine vriend.

De wonderlijke gedachtegangen van een kind. Waarom denk ik niet meer in overleden dierbaren die als sterren over ons waken? Waarom weten wij als volwassenen dat dit niet waar is? Het is tenslotte een mooie troostende gedachte dat ze vanuit het heelal over je waken. Tante had dit ongetwijfeld prachtig gevonden. Ze werd vandaag nog geroemd om haar advies het kind in jezelf nooit te verliezen. Misschien moet ik de kinderlijke logica vasthouden en toch eens vaker met een onbevangen blik naar de sterren turen?

Kleine M. was Tante nog niet vergeten en vroeg me: “Mama mag ik dan vanavond naar de sterren op zoek naar Tante?” “Hoe ga je dat dan doen want de sterren zijn heel ver weg.” “Ik ga dan met een raket naar de sterren en daar Tante zoeken”.

Lieve schat, hoewel het onmogelijk is, ga ik graag met je mee!