Wat ben ik blij dat Sinterklaas weer terug is in de zak. Hoe leuk ik deze tijd ook vind, het was dit jaar een ware uitputtingsslag. Sint is vertrokken en heeft een spoor van vernieling achtergelaten. En nee, ik heb het niet over de tweedeling in Nederland tijdens de Pietendiscussie. Daarover twijfel ik niet, dus behoeft dat hier ook geen aandacht. Wel twijfel ik aan de hoeveelheid en intensiteit van deze Sinterklaastijd. Want hoeveel spanning en emotie kan een kind verdragen?
Reikhalzend had ik uitgekeken naar het moment dat M. groot genoeg was om deze tijd heel bewust mee te maken. Samen een verlanglijstje maken, de (voor-)pret van het schoenzetten, de intocht in november en natuurlijk pakjesavond. Wat ik niet had voorzien was de schaduwzijde…
De eerste uitzending van het Sinterklaasjournaal zorgde voor bijna blinde paniek: “mama, de pakjesboot zinkt en nu krijg ik helemaal geen cadeaus!” We waren nog aan het bijkomen van de karrenvrachten snoep die een rondje Sint Maarten hadden opgeleverd, maar Sint liet ons geen keuze…full focus op deze gemeiterde oude heer.
Het was pas half november en wat leek 5 december nog ver weg! In de weken die volgden ontwikkelde ik een afkeer tegen het schoenzetten. De voorbereiding is leuk, het vullen ook maar de nacht die daarop volgt is dramatisch. Een stuiterballetje dat middenin de nacht naast je bed staat en vervolgens niet meer wil slapen. Een keer is dat geen probleem, de tweede keer raak je toch lichtelijk geïrriteerd. De veerkracht waarmee een kleuter die ochtend weer fluitend opstaat, is namelijk bij de ouders aanzienlijk minder aanwezig.
Het waren vier lange weken waarin we leefden van intocht naar pakjesavond met een omweg via het Pietendorp en een echte ontmoeting met Sint. Met de week zag je de wallen groeien, niet alleen bij M. maar ook bij ons.
Met zijn tong op zijn schoenen bereikte M. het laatste Sinterklaasweekend. En hij deed het voor de buitenwereld fantastisch. Hij was uitgelaten, enthousiast en was blij met (bijna) al zijn cadeaus. De kater na het vertrek van Sint én het zwarte gat dat hierop volgde, waren echter groot. Het niveau van chagrijn was ondraaglijk en de arme drommel zat zichzelf alleen maar in de weg. Zoveel weken van intense spanning en euforisch geluk eisten zijn tol.
Hoe leuk deze tijd ook is, zo heftig had ik hem vooraf niet ingeschat.
Misschien kan Sint in het vervolg ook iets liefs bedenken voor de gedupeerde ouders? Iets in de trant van een gebod: gij zult gehoorzaam zijn en uw ouders’ wijze raad opvolgen (en anders geen presentjes)? Of zullen we gewoon het Sinterklaasjournaal verbannen en het structureel schoenzetten beperken tot een eenmalige actie?
Ondertussen raast de sneltrein voort en bouwen we op de rokende puinhoop van het Sinterklaasfeest vrolijk het Kerstfeest weer op.
Heb ik ondanks mijn beklag aan het adres van Sinterklaas wel gezegd dat ik het ook echt heel leuk vond? Deze Sint zal bij de voorbereiding op de editie 2015 eens in de spiegel kijken en op de ‘man’ af vragen of het echt niet iets minder kan…
Sjors Twijfelt 
Wat een goed stukje Georgette. Complimenten voor jou. En, je hebt hartstikke gelijk wat de inhoud betreft, wat was ik indertijd opgelucht als de Sinttijd weer achter de rug was, een ware aanval van stressreceptoren, en je hebt het ook nog heel goed geschreven!!
Hij is weer herkenbaar! En dan is kleine M. gelukkig in de zomer jarig! Hier loopt een jongetje rond dat ook nog eens zijn verjaardag op 4 december “er tussen moet proppen….”