Mama mag ik je helpen?

“Mama, mag ik je helpen?” Ik denk niet dat ik in staat ben om deze vraag ooit met een razend enthousiast en oprecht “ja natuurlijk” te beantwoorden. Mijn DNA is namelijk niet opgebouwd uit het soort geduldige genen dat je voor dit soort hulp nodig hebt.

Zo nu en dan ontkom je natuurlijk niet aan de oh zo bruikbare, snelle hulp van je kind. Dus tijdens een lang pinksterweekend is er tijd genoeg om mama eens even lekker te helpen.

Te beginnen bij het ophangen van de was. “Mama, mag ik de knijpers aangeven?” Terwijl M. de vraag stelt, zie ik het ritueel van knijpers aanreiken al voor me. En ja hoor, bij de eerste beleefde vraag om twee knijpers gebeurt het al. Twee knijpers worden vier knijpers en van die vier knijpers moet eerst een brugconstructie worden gemaakt. “Ademhalen”, denk ik bij mezelf, “blijven ademhalen. Het is zaterdag, we hebben geen haast dus laat hem lekker die knijperbrug maken.” Een paar minuten lukt het me om mijn gezicht in de plooi te houden, maar dan ontglipt de eerste zucht me al. “M. wil je me nu die knijpers geven, want ik sta er al even op te wachten.”

Aan de andere kant klinkt ook een zucht, een zucht van onvrede want die brug is nog echt niet goed genoeg. Toch krijg ik ze aangereikt en om een beetje het tempo er in te houden plaats ik direct een nieuwe bestelling voor twee knijpers.

De was probeer ik zo langzaam mogelijk op te hangen en ondertussen krijg ik ruzie met die wonderlijke knijperconstructie. Een knijper schiet omhoog terwijl een andere knijper zijn kaken in het velletje van mijn pink boort. Binnensmonds vloek ik en bijt ik symbolisch mijn tong eraf. Na vier knijperbruggen houdt M. het voor gezien: “ik heb geen zin meer om je te helpen.” Verbouwereerd blijf ik achter, maar ook opgelucht. Eindelijk kunnen we de was écht gaan ophangen.

Nog geen uur later bedenkt M. dat vandaag de ultieme dag is om koekjes te bakken. Ook nu probeer ik weer kalm en vriendelijk te blijven terwijl de bloem op het plafond zit en twee eieren kapot vallen. Ik houd vast de ervaring van eerder vandaag; na een kwartier heeft hij er genoeg van. Niets is minder waar, hij blijft tot het einde toe volhouden of liever gezegd; hij blijft tot het einde toe in de weg staan. Elke fase van het bakproces wil hij zelf doen, dus sta ik weer tandenknarsend toe te kijken hoe hij deeg probeert uit te rollen dat natuurlijk blijft plakken aan de deegroller. Hoe hij vormpjes uitsteekt maar hoe ook die blijven plakken en hoe hij gefrustreerd vervolgens tegen mij zegt: “mama, door jou zijn die koekjes mislukt. Ik vraag het morgen wel aan papa, die kan dat tenminste wel!”

En bedankt joh, bak ze de volgende keer lekker zonder mij. En als jullie samen dan toch zo lekker bezig zijn, hang meteen samen de was even op!