Een beladen familiedag

Families groot of klein doen het bijna allemaal, een familiedag of ‘erger’ nog een familieweekend. Ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Vooraf heb ik totaal geen zin, maar aan het einde van de dag vind ik het jammer dat het alweer voorbij is.

Dit weekend hadden we ook een familiedag. En hoewel elke editie zijn eigen lading heeft, hing deze dag van verdriet aan elkaar. Moeten we het door laten gaan met oom Cees in volledige onzekerheid in het ziekenhuis en oom Jos die de dag ervoor in slaap is gebracht omdat hij de strijd tegen kanker zou gaan verliezen? Gaan wij dan plezier hebben, samen lachen maar vooral herinneringen maken zonder hen?

De twee dappere organisatoren besloten na eerder overleg met Jos dat we bij elkaar moesten komen en wat hadden zij gelijk. Tranen vloeiden rijkelijk, mensen zochten steun bij elkaar en vonden in een ieder een luisterend oor. Maar ook moest er gelachen kunnen worden en dat werd er. Het eerste gemeenschappelijke lachsalvo klonk toen neef en hond na elkaar in het zwembad sprongen. Geen zucht maar een lach van verlichting zag je bij iedereen. Ja, er mocht dus ook gelachen worden.

Uiteindelijk werd het een bijzondere dag waarin we niets nodig hadden, behalve elkaar en een plek om samen te kunnen zijn. Gesterkt door familieliefde gingen we uit elkaar, wetende dat we elkaar in korte tijd weer zouden treffen. En die dag is vandaag bekend geworden. Oom Jos heeft zijn laatste adem uitgeblazen. Hij zal nooit meer lijfelijk onderdeel uitmaken van onze familiedag, maar wat heeft hij goed voor ons gezorgd door zijn zegen aan de familiedag te geven.

In een groot gezin vol babyboomers weet je dat het moment komt dat je langzaam maar zeker afscheid moet nemen van mensen. Het leven rijkt helaas niet tot aan de horizon, maar verdrietig en oneerlijk blijft het wel, zeker als je weet dat het veroorzaakt wordt door een ziekte die zo rucksichtslos om zich heen slaat.

Volgend jaar als we weer samenkomen dan zal Jos samen met zijn broer Theo van bovenaf naar het familietafereel kijken. Terwijl wij beneden herinneringen ophalen aan hen die niet meer zijn, proosten zij samen op hun weerzien en pinken ze een traan weg als blijkt dat we ze niet vergeten zijn.

Lieve Cees, houd je taai en we duimen voor een goede afloop.
Lieve Theo: we zijn je ook tijdens deze familiedag nog altijd niet vergeten.
Lieve Jos: rust zacht, je hebt gestreden tot de laatste snik maar dit monster kon zelfs jij niet verslaan. Dank je wel voor de mooie herinnering die je ons zondag hebt gegeven.