Noot van de schrijver: als ik onderstaande teruglees, dan leest het niet als Sjors Twijfelt. Dan mis ik een knipoog, een kwinkslag en mijn eigen schrijfstijl. Het zal je vanzelf duidelijk worden waarom ik nu zo ver van Sjors afsta.
Sjors zit een beetje stuk en als ik eerlijk ben mag je ‘een beetje’ wel weglaten. Ik voel me namelijk machteloos en dat is voor mij gekmakend. Want voor bijna alles heb ik een oplossing en ik kan overal een creatieve draai aangeven.
Wel kan ik als geen ander aan mijn eigen problemen voorbij sprinten en mezelf soms half-verwaarloosd op een stoep achterlaten, maar ik ren altijd terug om mezelf weer op te halen. Inmiddels ken ik mezelf goed genoeg om patronen te herkennen. Tot het moment dat je compleet machteloos staat. Dat je niet genoeg én niet de juiste invloed hebt op een situatie. Dat je niet in iemands rugzak meekan om zijn leven in juiste banen te leiden.
Dan staat de wereld abrupt stil.
Dan is het alle hens aan denk en wordt de handrem een broodnodige noodrem. Wat er aan de hand is? Onze M. heeft het lastig op het moment, hij ervaart zijn schooltijd als stressvol en om hem te beschermen zal ik het hier verder bij laten. Een ding wil ik er nog wel over zeggen: hij wordt niet gepest. Ik moet er niet aan denken hoe machteloos je je dan voelt.
Zijn problemen zijn voor de meesten onzichtbaar. Voor ons hangen ze echter in knipperende neonverlichting boven zijn hoofd. Een kind hoort zoveel mogelijk een onbezorgd leven te leiden. Gelukkig kunnen we heel goed praten over zijn gevoelens en zijn ervaring met bepaalde situaties. Maar praten en slimme tips alleen zijn niet meer genoeg. Het is op een punt gekomen dat we elke dag angstig uitkijken naar het einde van de schooldag.
En omdat we zelf niet de handvatten hebben om hem de juiste hulp te bieden, zoeken we het elders. Vandaag gaan we beginnen. Beginnen met M.’s eerste stap naar een zorgeloze jeugd, naar minder beren op de weg en naar rust in het hoofd. Voor hem hopelijk een verademing en voor ons een stap richting een minder machteloos gevoel. Je wilt tenslotte als ouder het liefst altijd mee in die rugzak of met een sneeuwschuiver voor je kind uitlopen om de weg begaanbaar te maken. Hopelijk kan M. straks zijn eigen sneeuwschuiver bedienen en lossen de beren op als sneeuw voor de zon.
Sjors is dus even iets minder actief omdat het hoofd vol zit met sneeuw en beren en hordes. Ik hoop echter over een tijdje een heel mooi verhaal te kunnen schrijven over de fantastische ommekeer van deze periode.
Sjors Twijfelt 
Lieve Sjors (niet meer twijfelen ). Juist nu blijven schrijven. Ze noemen het vaak van je af schrijven en dat is eigenlijk naar ons toe. Het maakt je gedachten helder. Ik weet niet wat het probleem is hoor met Morris want daar heb je niet duidelijk over geschreven voor zover ik weet. Wat ik wel weet uit mijn studie psychologie dat kinderen omstreeks de 7-jarige leeftijd een verandering door maken. Dat wordt de pré-pubertijd genoemd. Wellicht is dat voor M nog wat vroeg maar het kan een signaal zijn. Een zorgvuldige omgang met hem is dus wel belangrijk nu. Een ontzettend lastige leeftijdsfase is aangebroken. Je wilt je kinderen het liefst overladen met liefde maar zij zelf interpreteren dat vaak heel anders. Denk maar aan dat zand wat je in je handen probeert vast te houden. Hoe harder je knijpt hoe meer dat zand tussen je vingers wegglipt. Maar blijf vooral schrijven want juist nu mag Sjors twijfelen. Groet Ari
Dank je wel, Ari. De metafoor van het zand, houd ik in gedachten!
[…] het einde van het schooljaar is alweer in zicht. Wat kan er veel gebeuren in zo’n jaar! Al vaker heb ik er iets over geschreven maar toch moet het nu nog een […]