Een portie engelengeduld graag…

Wat zou ik graag een portie engelengeduld willen hebben. Het hoeft niet veel te zijn, maar een klein beetje extra geduldigheid zou dezer dagen goed uitkomen. Ken je die reclame waarbij een kind hysterisch op de grond in de supermarkt ligt omdat ze haar zin niet krijgt? Ik voel me soms de moeder die er vervolgens krijsend naast gaat liggen. Onze kleine M. zit in ‘een fase’, althans ik hoop van ganser harte dat we hier slechts met een fase te maken hebben. Hij drijft je tot wanhoop en blijft net zo lang tieren en krokodillentranen plengen tot hij toch zijn zin krijgt. En wat kan ik daar slecht tegen…

Mensen vragen altijd “…en het is natuurlijk het liefste kind van de wereld…” Een vraag zonder vraagteken, net als “hoe gaat het”. Je mag daar geen eerlijk antwoord op geven want het gaat slechts om een vorm van beleefdheid. Toch geef ik graag standaard een onverwacht antwoord op deze vraag: “Nou nu je het zegt: eigenlijk niet”.
Kleine M. is nou eenmaal niet altijd de allerliefste. Hij is anderhalf en heeft een eigen mening, een eigen wil én een eigen agenda. Bovendien zijn die mini’s allesbehalve dom. Waar je gisteren nog net kon doen of hij hetzelfde toetje kreeg als jij, weet hij vandaag donders goed dat jouw bakje iets heel anders bevat.

Terug naar de wens van het engelengeduld. Gisteren loop ik met mijn lief en M. in het park. Hij loopt inmiddels en hoe leuk is het om hem zijn eerste stappen buiten te laten zetten. Het gaat voorspoedig, hij lacht en praat honderduit. Kleine haarscheurtjes in zijn geluk ontstaan op het moment dat we zijn doosje rozijntjes willen afpakken. “NEE, wat denk je wel niet! Die zijn van mij en die kan ik heel goed zelf vasthouden!” Goed, houd jij dat doosje maar lekker op zijn kop vast, zelf weten. We hebben een ruig parcours afgelegd voor zo’n eerste wandeling: over het grasveld, door kuilen en over bulten. Gevolg: een nat pak maar ook veel plezier. Wij ouders vinden het voor M. bij de uitgang echter tijd om weer in de wandelwagen te gaan zitten. Een strijd barst los. Krijsend, spartelend en met dikke tranen probeert hij zich te verzetten. In mijn ooghoek zie ik diverse mensen passeren die dit tafereel gadeslaan. Wat zullen ze denken? Stelletje ontaarde ouders, kunnen dat kind niet eens in bedwang houden.

Heel veel andere opties zijn er toch niet? Als ouder ben jij de baas, moet je consequent zijn en vooral duidelijk. Alleen….die kleine lieve mormeltjes doen er alles om aan te testen hoever zij kunnen gaan en hoever jij het laat komen. Een portie geduld helpt hier wel bij. Vroeger leerde mijn vader me tot tien tellen…misschien wordt het tijd om deze oefeningen weer eens af te stoffen.

De ochtend na de worstelpartij trek ik mijn jas aan om naar het werk te gaan. Voor het eerst in al die tijd staat kleine M. dikke tranen te huilen omdat zijn mama weggaat. Met een brok in mijn keel trek ik de deur achter me dicht. En ja, ik geef het toe: mijn kind is inderdaad de allerliefste.