Burenherrie

Je kent het vast wel: burenherrie. Zodra het opvalt en het begint te irriteren, hoor je niets anders. Woonachtig in Amsterdam, ben ik dagelijks omringd met burengeluid. Het zachte pianogepingel van onze 92-jarige onderbuurvrouw, de huilende buurjongen en de professioneel trombonespelende bovenbuurman. Tot zover niets om je aan te storen en zonder deze geluiden zou wel erg stil zijn.

Een paar weken geleden hebben we nieuwe onderburen gekregen. Het huis schuin onder ons is door een jong gezin gekocht. Het appartement is sterk verouderd en bovendien te klein voor een gezin van drie. Je voelt de verbouwing al aankomen… En inderdaad, het leuke gezin kwam geen kennismaken, maar wij maakten kennis met de Russische bouwvakkers. GOEDEMORGEN! 7:00 uur in de ochtend en zelfs kleine M. ligt nog te slapen… De bouwvakkers hebben hun eerste mokerslag geslagen en wat voor een. Iedereen zit verschrikt rechtop in bed. Hadden ze niet iets rustiger kunnen beginnen of is dit hun welkomstgroet? We weten wel meteen wat voor vlees we in de kuip hebben. De arme onderbuurvrouw weet al helemaal niet wat haar overkomt. Ze is helemaal in paniek want had deze bui ook niet zien aankomen.

Wij woonden voorheen in een appartement waar, van de 8 jaar dat we er woonden er zeker 6 jaar aan weerskanten is verbouwd. Hele panden werden gestript en tot te dure appartementen omgetoverd. Voor ons is het geluid van een verbouwing meer of minder, dus niet zo erg. Je went er aan, zullen we maar zeggen. Hier is het anders; alle buren klagen en de oude buurvrouw al helemaal, haar hele huis is een groot stof en stuifgebeuren en dat is nou precies waar ze niet tegen kan. Ik heb met haar te doen, dat moge duidelijk zijn. Ik maak me er verder niet zo druk om, dat doen de anderen al voor mij.

Tot vandaag. Kleine M. ligt te slapen en ik hoop dat hij er nog een uur aan vastplakt. Beneden wordt er weer getimmerd, gedrild en gezaagd. Prima, daar slaapt hij wel doorheen. Totdat er een vrachtwagen materialen komt afleveren en er 6 deuren tegen elkaar open staan. De deuren slaan telkens met een keiharde klap dicht en dit herhaalt zich elke 30 seconden. Het echoot door het trappenhuis en de ramen trillen in hun sponningen. Ik voel de woede tintelen in mijn hoofd en mijn knieën knikken van de adrenaline… Nu is het afgelopen! Ik ga er wat van zeggen. Ik zoek mijn schoenen, want op mijn blote voeten naar beneden is in die gore bende geen optie. Waar zijn mijn schoenen…. Ik kan door de gierende adrenaline mijn schoenen niet vinden….******* Vloeken doe ik in stilte, want anders wordt kleine M. misschien wakker. Als ik eenmaal mijn schoenen aanheb en de deur opendoe, zie ik dat de buurvrouw naast ons ook al woest naar beneden loopt. “Laat mij maar, ze spreken Russisch net als ik”. En het werkt, het huis is weer rustig. Alleen ik niet…mijn hart bonkt nog in mijn keel en ik ben de eerste tien minuten niet van mijn adrenalinerush af. En ik maar denken dat ik me nooit zo druk maak om burenherrie.