“Kijk, een trein!”

De laatste jaren heb ik een extra zintuig ontwikkeld voor het spotten van treinen, trams en de meest recente aanwinst: brandweerwagens. Waar een andere jongen wild wordt bij de aanblik van een Apache of een Ferrari, gaat M’s hart sneller kloppen van een voertuig op een rails of anders een rood gevaarte met blauw zwaailicht. Leuk om te zien dat hij razend nieuwsgierig is naar kolen, locomotieven en het mechanisme van een ladderwagen. Het is opvallend hoeveel (redelijk) technische kennis er al aanwezig is bij zo’n peuter.

Een bezoek aan het Spoorwegmuseum is voor M dan ook fantastisch, een groter feest bestaat niet. Bij binnenkomst was ik nog geïnteresseerd toen we door de oude Koninklijke trein liepen. Juliana en Bernhard hadden beiden een eigen coupé, kamer of hoe dat in treintermen heet.

Smeuïg detail, het voedt de verhalen over huwelijkse ontrouw… of voedt het vooral mijn zucht naar meer boeiende materie dan de techniek achter de stoomlocomotief?
Echt, ik vindt het heerlijk om mijn kind vol vlammend enthousiasme te zien. Uren doolden we door het museum, hij kon er geen genoeg van krijgen. En eerlijk is eerlijk, er waren echt interessante onderdelen. Dus ja, het was een indrukwekkende dag voor zowel ouders als kind maar het blijven treinen.

Zijn passie werkt besmettelijk… Niet dat ik opeens wegloop met de NS maar waar en met wie ik ook ben, mijn vizier staat altijd open voor een blauw geel gevaarte dat in een ogenblik voorbij raast. Enige tijd geleden zat ik met een collega in de auto. Middenin een reuze interessant gesprek riep ik: kijk, een trein! Oeps…enigszins met het schaamrood op de kaken moest ik toegeven dat ik bij wijze van beroepsdeformatie of noem het moederdeformatie, altijd om me heen kijk op zoek naar M’s favoriete voertuig.

Ook in de vakantieplannen worden treinen en brandweerauto’s betrokken. M kreeg pasgeleden van oma een portemonnee met wat geld voor een ijsje en een opblaasbal voor het strand. Op de terugweg in de auto, zei M: “papa luister, ik heb een goed idee. Als ik nou met de centjes van oma een rails koop, dan kan mijn treintje ook mee op vakantie.” Briljant plan, slim bedacht maar de trein moet helaas echt thuisblijven. Gevolg? Een hevig teleurgesteld kind achterin de auto die (gelukkig) nog niet begrijpt dat aan elke overtollige kilo ruimbagage in het vliegtuig tegenwoordig een flink prijskaartje hangt.

Uiteindelijk levert een passie ook iets vruchtbaars op. Ik vroeg hem laatst wat hij wilde worden en hij antwoordde met een overduidelijk: NIKS. Deze week veranderde het weinig spannende NIKS opeens in: brandweerman. Kijk, we boeken vooruitgang!
Mijn zegen heeft hij. Ik zal gaan uitkijken naar ladderwagens, blusheli’s en motorspuitaanhangers.