Een maand zonder mobiel?

Misschien moet ik maar eens een maand afstand doen van mijn mobiel… Bij de gedachte alleen al krijg ik een onaangenaam gevoel in mijn buik. Toch zou het niet eens zo gek zijn. Een maand rust, een maand lang focus op de écht belangrijke zaken in het leven en een maand lang ontspanning voor de pols- en handgewrichten. Alle voordelen ten spijt, het blijft een erg onaantrekkelijk plan. Ik ben, net als zovelen, verknocht aan mijn smartphone. Niet dat mijn telefoon roodgloeiend staat, ik de hele dag Twitter of sms en óók niet omdat mijn Whatsapp bol staat van de actuele groepschats, maar toch ik kan niet zonder.

Vanmorgen bracht ik M. naar school en sloot ik aan bij het voorlees ontbijt. Ik zou een uur voorlezen en had dus totaal geen tijd voor mijn mobiel, maar toch moest en zou dat ding mee. Na het voorlezen liep ik naar buiten en betrapte me op de bekende handeling: de blinde zoektocht in mijn tas naar die verdraaide mobiel. Alsof ik in dat uur iets had gemist… Nee dat bleek al snel…natuurlijk niet.

Nog niet zo lang geleden was ik mijn telefoon eens vergeten toen ik naar mijn werk ging. Een dag geen telefoon, het voelde alsof ik een essentieel onderdeel van mijn bestaan thuis had gelaten. Er heerste die dag een grote mate van onrust in mijn lijf. Stel nou dat er iets zou gebeuren met M. dan konden ze me niet bereiken, of als er met mijn dierbaren iets zou zijn dan was ik te allen tijde te laat. Allerlei doemscenario’s terwijl ’s avonds bij thuiskomst bleek dat ik niets had gemist. Behalve een oproep van de opticien dat mijn lenzen klaarlagen. Niets gemist op een hele dag… teleurstellend ook wel want de wereld draait dus echt wel door zonder jou en je mobiel. Had ik er iets van geleerd? Nee, duidelijk niet.

Ooit spraken manlief en ik af dat M overdag geen televisie mag kijken of mag spelen met de iPad. Overdag is voor buitenspelen, puzzelen, knutselen en spelen met écht speelgoed. Maar terwijl wij het hem verbieden, heb ik zelf zo mijn (zogenaamd) onopvallende trucjes om wel mijn eigen telefoon regelmatig te controleren op interessante updates, actuele nieuwsontwikkelingen of gewoon heerlijke ordinaire roddels. Het lijkt verdacht veel op een verslaving en het is dus niet zo vreemd dat zoonlief ook regelmatig jengelt om ‘de grote telefoon’ zoals hij de iPad liefkozend noemt. Hoe zal dat later zijn als hij over een paar jaar ook zijn eigen mobiel heeft? Lukt het dan nog om de telefoon alleen een telefoon te laten zijn of verliezen we de strijd om de smartphone? Op school zie ik de juf van groep 8 aan het einde van de schooldag met een mandje bij de deur staan. Met mijn naïeve kleutermoederblik tuurde ik laatst in het mandje en zag tot mijn ontsteltenis dat er alleen maar telefoons in zaten. Die 11-jarige heikneuters hebben allemaal een mobiel! Weer een romantische illusie armer…smartphones hebben ze ook op de basisschool.

Misschien is het tijd voor een tegenbeweging: weg met de smartphones en terug naar de oude Nokia koelkasten met drukknoppen waarmee je alleen kunt bellen en sms’en. Stop ik ook weer een ouderwetse fotocamera in mijn tas. Ik slaap er nog eens een nachtje over.

Geen smartphone, geen nieuwsapps, geen camera, geen internet…de gedachte alleen al!