Een waterrat met koudwatervrees?

De laatste vuurpijlen zijn afgeschoten, de champagne heeft echt haar bubbel verloren, maar rust in het hoofd in dit nieuwe jaar is er nog niet bij. Het eerste dilemma heeft zich alweer aangediend: M. mag beginnen met zwemles.
Eerlijk gezegd schrok ik even toen ik de onderwerpregel van de e-mail las: ‘oproep zwemles voor M.’ Het mopje is nog zo klein en schuchter. Is hij er wel klaar voor om in het diepe gegooid te worden?

Zelf haalde ik mijn zwemdiploma toen ik vier was, maar in mijn beleving was dat bij een vriendelijke, kleine zwemschool in een piepklein bad. Kleine M. mag meteen in een enorm grootstedelijk sportfondsenbad zijn eerste duik nemen en dat zonder dat hij onze hand kan vasthouden. Geen steun aan zijn knuffelmuis maar als een Remi in een groep onbekende kleuters met een misschien wel heel onaardige badmeester. Oké, dit laatste is natuurlijk niet waar en kleurt mijn objectieve mening een stukje somberder in. Een hork van een badmeester zal het dus niet zijn.

Blijft M. drijven of gaat hij kopje onder in dit natte avontuur? Hij is pas vier en net gewend aan de dagelijkse gang naar school. Als hij nog bijna geen woord heeft gezegd in de klas, zal hij dan wel meekomen in de zwemklas? En wat nou als we na een paar lessen besluiten toch nog even te wachten? Heeft de arme drommel dan het gevoel dat hij heeft gefaald? Hoe pakken we dat dan aan zonder hem onzeker te maken?

Iets waar ik me geen zorgen over maak is een eventuele angst voor water. Totdat hij dagelijks naar school moest, is hij vaak met papa naar het zwembad geweest. Een waterrat is het zeker, maar misschien wel eentje met koudwatervrees?

Mijn lieve vriendinnetje L. heeft deze fase net zelf doorlopen met haar dochter en is dus een heerlijke vraagbaak bij dit soort twijfels. Zij zegt: “gewoon doen en je ziet wel hoe het gaat.” Ze heeft natuurlijk gelijk, want als het niet gaat dan stoppen we er mee.
Maar wat nou als….? En stel nou dat…? Ik heb een waslijst met vraagtekens en daarentegen maar twee positieve punten die als een paal boven water staan: hij houdt van water en stoppen kan altijd.
Het is misschien een goede stap in de weg naar een minder schuchtere M., maar het kan ook totaal verkeerd uitpakken als die mooie stap een brug te ver blijkt te zijn. En wat dan?
Houden we ons vast aan zijn liefde voor water of volgen we onze twijfel en laten we hem nog even een landrot zijn?
Over vier dagen is het zover, dan weten we of hij van de hoge duikplank durft of dat hij liever nog even in de badkuip dobbert.