En daar was ‘Jip’…

“Je bent pas gelukkig als je kind gelukkig is” een onzin uitspraak als je me dat een paar jaar geleden had gevraagd. Je moet toch vooral geluk vinden in jezelf en in de mooie momenten die je beleeft, dacht ik. En dat is ook zo, maar toch… Zodra er een kind aan je rokken hangt, wordt het een heel ander verhaal. Jouw eigen geluk is van ondergeschikt belang.
Onze M. gunde ik zo graag een vriendje waar hij samen mee kon spelen, maar door zijn eigenwijze verlegenheid is dat makkelijker gegund dan gerealiseerd. Totdat we ontdekten dat de achterburen een heel leuk vierjarig jongetje hebben.

We noemen hem voor het gemak even Jip, al begint zijn naam ook met een M., maar M&M doet me denken aan iets heel anders. Jip dus… Tijdens de eerste voorzichtige kennismakingen zaten wij moeders nog dicht in de buurt voor het geval dat, maar ‘het geval dat’ kwam niet.

Af en toe stokten onze gesprekken omdat we ademloos luisterden naar onze jongens. Wat hadden die het leuk samen! Dat vonden ze blijkbaar zelf ook, want we hoorden regelmatig de opmerking: “We hebben veel plezier hè?!” De wijsneuzen. Twee kleuters die vanaf het eerste moment aanvoelden dat zij het samen goed zouden kunnen vinden. Voor ouders met extraverte, mondige kinderen misschien gewoon maar voor ons heel bijzonder.

Toen ik vorige week wat ziek was, mocht M. even bij Jip spelen. Beetje spannend nog want spelen zonder mijn aanwezigheid was een nieuw hoofdstuk in het verhaal. Eenmaal over de drempel en de eerste schroom achter zich latend, was hij al snel uit het zicht verdwenen. De buuf stuurde me later een berichtje: “kijk je even door het raam?” En daar zag ik ze zitten: twee maatjes naast elkaar aan een boterham. Ze draaiden zich even om, zwaaiden naar me en vervolgden daarna snel weer hun eigen bezigheden. Hij miste me duidelijk niet. Heerlijk, wat kon ik van dat uitzicht genieten. En ondanks mijn ellendige griephoofd stond ik te stuiteren van geluk.

Het afscheid tussen beide heren is ook aan verandering onderhevig: de eerste keren gingen ze huilend uit elkaar omdat ze allebei wilden blijven spelen. “Ik wil niet naar huihuihuis” Begrijpelijk, want ik wil zelf ook altijd blijven als het leuk is. Inmiddels gaat het steeds beter. Waarschijnlijk omdat ze weten dat er toch weer een morgen of overmorgen is. Ze hoeven maar te zwaaien en de speelafspraak is gemaakt.

Waar ik misschien nog wel het meest van kan genieten is de vrolijkheid die er heerst voor het slapen gaan. “Mama, weet je wat Jip en ik deden? Mag ik morgen weer? Volgende keer gaan we….” Om de volgende ochtend net zo opgewekt in geuren en kleuren aan papa te vertellen hoe leuk het was.

En dan blijkt dus dat vreselijke cliché meer dan waar: als je kind maar gelukkig is…
Alhoewel een weekend uit logeren kan wonderen doen voor je eigen geluk haha.