Met regelmaat verbaas ik me over de hoge verwachtingen die we van kinderen hebben en dan heb ik het nog niet eens over de druk die wij ze als ouders zelf opleggen. Alleen het goed functioneren in de klas vergt al veel van zo’n kleine kleuter. Ik zal een paar huis-tuin-en-keuken voorbeelden geven, dan snap je meteen wat ik bedoel.
Als beginnende kleuter wordt er van je verwacht dat je zelfstandig naar het toilet kunt. Dit houdt in dat je ook je billen moet kunnen afvegen. Zover zijn we met M. nog niet maar daarvoor heeft hij zelf een oplossing bedacht: grote boodschappen worden alleen thuis gedaan. Oke excuses, ik zal een iets frisser voorbeeld geven.
Als beginnende kleuter wordt er van je verwacht dat je zelfstandig je kleren aan en uit kunt trekken. Voor M. betekende dit twee van de vijf schooldagen ‘stress’ want op zijn sportieve school staan wekelijks twee gymlessen op het programma. Voor zijn schoenen hadden we al langer een oplossing: klittenband. Voor zijn overige uitrusting moest echter ook hoognodig een oplossing komen. De voorbereiding op de gymles staat tenslotte gelijk aan een overbevolkte kleedkamer waarin je onder tijdsdruk omgekleed moet zien te raken.
Wie niet sterk is moet slim zijn, dus bedachten we het volgende: een joggingbroek (bijkomend voordeel: volledig geaccepteerd in het hedendaagse modebeeld) en een vest. Liever een vest dan een trui, want een trui over je hoofd zien te krijgen is een hele worsteling zeker als je armen er ook niet lekker uit willen. Rest nog één obstakel…gymles gebeurt in ondergoed maar daar zit M. niet zo op te wachten en ik kan hem daarin geen ongelijk geven. Oplossing? Een t-shirt met korte mouwen onder het vest, want dan lijkt het toch een beetje op ondergoed. Hiermee hebben we crisis en stress tijdens de gymles afgezworen.
Hoe vaker we hardop denkend dit soort slimmigheidjes verzinnen hoe meer M. ook in oplossingen begint te denken. Zo maakte de juf onlangs kenbaar dat M. nog wel erg stil is in de klas en dat hij niet durft te kiezen als het om bouwhoeken, huishoeken en zandtafels gaat. Daar bedachten we natuurlijk ook wat voor. We begonnen met een kalender waarop hij elke ochtend kon aangeven waar hij wilde gaan spelen en met wie. Goed, dat laatste was net een brug te ver want het gewenste speelkameraadje zal maar nee zeggen en dan zijn alle goedbedoelde wijze lessen in een klap teniet gedaan. De kieskalender bleek echter wel een succes, want hij koos keurig elke dag een activiteit. En bovendien lukte het ook steeds beter om de juf kenbaar te maken waar hij wilde spelen. Eerst liep dat nog via ons, maar op een dag vertelde hij vol trots dat hij het zelf had gezegd zonder onze hulp. Ons mannetje had zijn eigen oplossing voor deze sprong in het diepe bedacht: hij had het in het oor van de juf gefluisterd. Na een paar dagen fluisteren was zijn zelfvertrouwen zo gegroeid dat hij nu zelf luid en duidelijk durft te zeggen wat hij heeft gekozen terwijl 23 kleuters hem aankijken. M. begint te denken in oplossingen in plaats van onmogelijkheden… Op naar het volgende obstakel!
Sjors Twijfelt 