Van winterslaap naar buitenbad

Al weken was er van lente nauwelijks sprake en bleven we hangen in een verlengde winterslaap, tot opeens afgelopen vrijdag het kwik alle thermometers deed uitslaan. M. kwam vroeg uit school en in plaats van puffend onder een boom in het park of in colonne naar het strand, besloten we samen het buitenbad hier in de buurt uit te proberen.
Sinds mijn zestiende heb ik geen buitenzwembad meer van binnen gezien en niet geheel zonder reden. Al koester ik warme herinneringen aan het zwembad uit mijn jeugd, hoe ouder ik werd hoe hoger de drempel om deze herinneringen weer eens op te halen.

Enfin, M. was niet te houden toen ik het voorstelde en dat vond ik reden genoeg om te gaan. (Bijna) alles om je kind blij te maken, zal ik maar zeggen.

Met gevaar voor een knauw in mijn toch al ietwat broze zelfvertrouwen togen we, goed gemutst, naar het zwembad. Met een paar maanden dagelijkse oefeningen voor buik, billen en benen op zak en een paar kilo lichter dan een jaar geleden, voelde ik me zeker genoeg om een sprong in dat (on)diepe te wagen. Lees dit dus vooral ook niet alsof ik ongelofelijk ontevreden ben met mezelf, want dat ben ik zeker niet.

M. slaakte vreugdekreten toen hij zag wat er op steenworp afstand van ons huis in een park verscholen lag. Een zwembad met glijbanen, een speelweide, gigantisch springkussen en een kraam met ijsjes. Ondertussen had ik de knauw in mijn zelfvertrouwen gespot. Nog geen vijf minuten binnen en ik zag het gevaar opdoemen. Of liever gezegd: langs dartelen. Een zongebruinde, vederlichte vrouw met een buik waar een klein sixpack zichtbaar was. Op zich niet zo erg en niet perse een bedreiging voor je ego, ware het niet dat M. haar ook in het vizier had en riep: “kijk, dat is de mama van O. Zullen we daar even naar toe?” Een snelle blik van mijn tenen naar mijn schouders vertelde mij dat het geen goed plan was. Zij zongebruind, ik winterwit met hier en daar wat beige tinten door het flauwe lentezonnetje. Zij strak met een zomerklaar lijf, ik na vijf jaar bijna van mijn zwangerschapskilo,s af. Dus nee, geen goed idee. En ja, natuurlijk liepen er vrouwen rond die vijftig kilo zwaarder zijn dan ik, bleker zijn dan krijtwit en verzin er nog een paar. Maar geen van die vrouwen kende ik.
Met mijn lijf verstopt onder water, dobberden we door het zwembad op zoek naar het klasgenootje, maar M. zag hem niet. Hè wat jammer nou toch, in geen velden of wegen te zien. Althans…in de velden en wegen van M. was het jongetje niet te zien. Ik kon me niet over mijn schroom heenzetten dus gedaan alsof ik hem ook niet zag. Tot het moment dat we omgekleed waren. Mijn schuldgevoel knaagde en ik besloot toch nog even te zoeken. En ja, daar stond hij met inmiddels een ander klasgenootje erbij. Eindelijk had M. de kans om gedag te zeggen, maar toen durfde hij niet meer. In het zwembad had ik hem de kans ontnomen om uit zijn schulp te kruipen omdat ik liever in mijn schulp bleef en nu voelde hij zich als een vis op het droge.

Volgende keer? Dan zal ik hem zich als een vis in het water laten voelen en zet ik mijn eigen gêne opzij. Alles om je kind blij te maken, toch?