Het lef-leuk-stom lijstje

Na een gesprek op school over de lichte faalangst van onze M., brak ik mijn hoofd over de vraag hoe hem hierbij te helpen. Hoe kunnen we hem spelenderwijs laten merken dat fouten maken mag en dat wij allemaal wel eens dingen moeten doen die we spannend vinden? Uiteindelijk droeg M. onbewust zelf de oplossing aan door naar de post-it op mijn laptop te vragen. Terwijl ik hem uitlegde dat het mijn ‘to-do lijstje’ voor mijn werk was en dat daar leuke, stomme én moeilijke dingen opstaan, bedacht ik ‘het lef-leuk-stom lijstje’. Alledrie verzinnen we tweewekelijks iets stoms, iets leuks en iets waar je lef voor moet tonen. Zo ziet M. dat wij allemaal weleens lef nodig hebben. 

Dus was het ook aan mij om lef te tonen en dat heb ik geweten. Als Sjors kan ik wel wat lef gebruiken. Doorgaans schrijf ik voorzichtig, doordacht en probeer ik uit de vuurlinie te blijven. Sjors is persoonlijk dus als iemand kritisch is, dan voel ik het toch echt als een persoonlijke aanval. Aan incasseringsvermogen valt nog genoeg te sleutelen, zullen we maar zeggen. 
Maar hoe laat ik mijn lef dan zien? Door een blog te wijden aan de opkomende verkiezingen, door te beschrijven hoe moeilijk ik het vind om naar al dat respectloze geschreeuw te luisteren en door me vervolgens bloot te stellen aan de reacties op mijn betoog. M. heeft weinig aan deze lefvertoning omdat hij geen weet heeft van Sjors Twijfelt, maar het hielp me wel bij ons gesprek over angst en spanning. 

Ondertussen legde ik de lat voor mezelf nog hoger door een Facebook advertentie van de post te maken. Doelgroep van de advertentie? Geïnteresseerden in politiek en de verkiezingen. Ik kan je inmiddels vertellen dat ik nog nooit zo’n ellendige week als Sjors heb gehad en dan bleven de reacties nog betrekkelijk mild in vergelijking met de huidige tendens. Mensen zagen hun kans schoon om te reageren dat ik toch vooral lekker op Wilders moet stemmen, dat ik als een kip zonder kop het stukje had geschreven en dat ik wakker moest worden uit mijn droom. 
Zes dagen heb ik mezelf gekweld door alles toe te laten en daarna zette ik de advertentie stop. Ik kon er niet meer tegen. En waar bleven al die mensen die het wel met mij eens waren? Die gelijkgestemden lieten zich veel minder horen (op een enkeling na), de schreeuwerds daarentegen hadden weer een ingang gevonden om te spuien. Ik snap het wel, vaak vind ik zelf een stille like ook genoeg.

Heeft mijn betoog dan enig nut gehad? Misschien voor de boze buitenwereld niet, maar voor mij en mijn lef zeker. Het heeft me inspiratie gegeven voor nieuwe blogs en het heeft me laten zien dat ongenuanceerde lezers niet het publiek vormen dat ik wil bereiken. Ik wil je bereiken, raken, een glimlach op de gezicht toveren en je meenemen op mijn zoektocht naar de juiste weg die ik moet bewandelen. Een ‘lefgozer’ zal ik nooit worden, maar wel kan ik meer lef tonen door mijn kwetsbaarheid te omarmen en te staan voor waar ik in geloof.
Oh ja en M. doet het fantastisch met zijn lef-leuk-stom lijstje! Er hangen meerdere extra lef post-its omdat hij de smaak te pakken heeft. Trots op onze lieve M., zoveel moediger dan hij zich beseft!