“Nou vooruit…nog eentje dan. Morgen stop ik er echt mee.” Hoe vaak denk ik dit niet. ’s Avonds op de bank na een dag hard werken is het heerlijk om een kopje thee te vergezellen met een koekje. En dat ene koekje worden er natuurlijk al snel twee of drie, maar altijd gaat die tweede of derde gepaard met de bestraffende gedachte: dit moet echt de laatste keer zijn.
Helaas heb ik niet zo’n stevige ruggengraat zodat ik ook daadwerkelijk stop. Misschien voor een paar dagen maar daarna begin ik gewoon weer. En wie herkent dat nou niet! Het is tenslotte lekker en geeft voor heel even een voldaan gevoel.
Vorige week kreeg ik een stok achter de deur aangereikt om echt te stoppen. Op mijn werk konden we een week lang ‘rechargen’, even alles niet meer doen wat je gewoon bent te doen. Niet meer tot laat in de avond op je scherm kijken, niet meer snoozen in de ochtend, koud afdouchen, bewust rust nemen en qua eetpatroon niks meer eten waar je instant energie van krijgt. Een jaar geleden deed ik ook mee met zo’n rechargeweek en had ik gezworen nooit meer mee te doen aan die ellende. De energie die je hoorde te krijgen, kreeg ik niet. De hoofdpijn van geen cafeïne en geen suiker was om te huilen (zo voelt afkicken dus) en wat had het me nou eigenlijk opgeleverd? Een paar kilo’s lichter… dat was een mooie meevaller.
Toch liet ik me weer overhalen om mee te doen. Ik merkte dat ik de hele dag alleen nog maar aan het racen was en deze week kwam als geroepen. Een week bewust zijn van wat je doet of juist niet doet en je beter wel had kunnen doen. Dus toog ik weer naar de supermarkt, kocht alles waar ik doorgaans niet voor te porren ben en begon aan het vijfdaagse regime. En het ging wonderbaarlijk voorspoedig! Alleen de eerste dag hoofdpijn en de horrordag van vorig jaar bleef uit… althans dat dacht ik. Op dag drie hakte het regime er keihard in. Het was een dag van continu rennen en de energie ontbrak volkomen. Hoezo bracht zo’n week hard voor jezelf zijn me helemaal niks? Ik overwoog ongeveer elk uur om de handdoek in de ring te gooien. Zoek het maar uit met je regime!
En toch popte ook nu de gedachte op: “nou vooruit…nog eentje dan, nog een uur volhouden.” De wens om niet op te geven bleek net zo sterk als de wens om nog een koekje of nog een glaasje. Wonderlijk toch wat wilskracht met een mens kan doen. De wil om te snoepen en de wil om dat juist niet te doen, kunnen duidelijk de concurrentie met elkaar aan. En dat is wat de week me heeft gebracht: mijn ruggengraat is minder buigzaam dan ik dacht! Al smaakte dat biertje op vrijdag aan het begin van de avond wel heerlijk!
En nu een week later? Eindig ik de douchebeurt nog altijd met koud water, eet ik ’s avonds geen koek of ander lekkers meer en blijft de alcohol op doordeweekse dagen achter slot en grendel. Een mooie stevige ruggengraat, al zeg ik het zelf. Ben benieuwd hoelang dat zo blijft…
Sjors Twijfelt 
Knap hoor!
Oooo wat goed! Ik ben momenteel voor de tweede keer bezig een poging te wagen suikerarm te lezen. Ik wilde eigenlijk suikervrij maar als ik zelfs de ketchup moet vermijden dan hoeft het van mij niet meer, dus dat is de grens. Het is die eerste dagen vreselijk moeilijk en ik voel me een absolute junk. Ik schaam me voor mezelf en mijn grote mond over dat mensen die willen stoppen met roken dat toch gewoon kunnen doen: gewoon niet meer opsteken. Maar met suiker blijkt het even lastig. Ik had ook echt afkickverschijnselen. De eerste keer het ergst: trillen, zweten, hoofdpijn. Nu gelukkig wat minder erg.
Ik weet dat de beloning komt, het afvallen is al begonnen en ik weet dat het echt goede gevoel eraan komt: meer energie, minder stemmingswisselingen. Ik verheug me erop en dit bericht komt voor mij PRECIES op het juiste moment! Dank!
Wat mooi dat de timing zo goed was! Het valt inderdaad niet mee, heb ik deze week ook ondervonden en dan ben ik nog nier eens suikerarm. Houd vol, die beloning zal zoet zijn straks!
Ik doe mijn best… :)