Op een zonovergoten dag op een strand aan de Middellandse Zee tuur ik wat rond. Mijn twee mannen spelen in zee en ik hoor de kleinste schateren. Heerlijk! Ik zucht om even lekker te zuchten en ruimte te maken in mijn hoofd en in mijn hart. Een zucht van geluk want wat heeft het leven toch mooie momenten voor iedereen.
Om me heen zie ik mensen in allerlei samenstellingen: gezinnen, geliefden, vrienden en hele families. Een mooie mengelmoes van plezier, ouderlijke bezorgdheid, kinderlijke onschuld en vrijheid. Iedereen viert het leven, bewust of onbewust, hier vandaag op het strand.
Niet veel later verschijnt er een wolk voor de onbezorgdheid. Ik denk dat niemand het ziet, maar ik heb haar in mijn vizier. Een vrouw met haar jonge gezin en een stel grootouders. Het leven lacht haar al een tijdje niet toe, zie ik. Vel over been is ze en ze draagt het leven als een zware last op haar schouders. Ze is ziek, constateer ik door het slangetje in haar neus, maar toch besloot ze haar gezin voorop te stellen en met hen mee te gaan naar het strand. Wat moet dat een zware opgave voor haar zijn; sjokkend door dat mulle hete zand terwijl je al zo weinig energie hebt.
Ik volg haar met mijn ogen vanachter mijn zonnebril en ik gun haar een paar uur totale ontspanning. Ik hoop dat ze veel energie en kracht put uit het zien van haar spelende kinderen, die vandaag wel even onbezorgd het leven kunnen vieren. Terwijl ik dit haar in gedachte toewens, zie ik dat een van de kinderen krijsend naar haar toe loopt omdat hij zoutwater in zijn ogen heeft. Ze maakt zich er lang niet zo makkelijk vanaf als ik. M. piept namelijk ook continu dat hij zoutwater in zijn ogen krijgt en ik vind vervolgens dat hij niet zo moet zeuren; even knipperen en weer door. De vrouw spreekt haar zoon ook streng toe, maar maakt het oog vervolgens heel secuur schoon met water en een zakdoek. En dit gebeurt niet een keer maar ongeveer om de vijf minuten. Ze blijft desondanks zorgzaam en streng. Dit zal haar toch niet de positieve energie geven die haar zo gegund is, of is ze misschien blij dat ze überhaupt kan zorgen?
Nooit zal ik weten wie ze is of hoe ziek ze is, maar ze heeft wel een plek in mijn hoofd verworven. Uren nadat ik haar heb gezien, ben ik nog steeds in gedachten met haar bezig. Heel veel vragen poppen er op: hoe oud zou ze zijn, hoe ziek is ze, hoe zal ze zich vanavond voelen en zou ze nog vaker naar het strand kunnen met haar gezin? Maar bovenal heb ik bewondering voor haar kracht. Haar kracht om te blijven zorgen terwijl er juist voor haar gezorgd zou moeten worden. Bewonderenswaardig hoe een moeder dus altijd een moeder blijft, hoe ziek ze ook is. Zorgen, altijd blijven zorgen, misschien ook wel fijn zodat je dan eens niet over jezelf hoeft te piekeren.
Lieve onbekende Française, ik gun je het allerbeste en hoop dat je nog heel vaak met jouw mooie gezin naar het strand kunt gaan!
Sjors Twijfelt 