Onderweg naar onze Zweedse meubelvrienden valt mijn oog op een kleine zwarte auto, type koekblik. Achterop prijkt trots een knalroze sticker met het woord kanjer. Kanjer…wat zou de bestuurster daar toch mee bedoelen? Begroet ze ons met een ‘hé kanjer!’? In mijn hoofd popt meteen een emoticon op als ik ‘hé kanjer’ in gedachten uitspreek. Nee, kanjer voor medeweggebruikers voelt een beetje gek. Iets te intiem of zo.
Is kanjer misschien een ondersteuning voor haarzelf? Een soort: “Je-doet-het-fantastisch-jij-mag-er-ook-zijn-kanjer”? Maar ja, wanneer zie je die sticker nou? Alleen als je in de kofferbak moet zijn of zal ze af en toe een rondje om de auto lopen en zich laven aan dat ene opbeurende woord? En als ze dat doet, wat gebeurt er dan met haar? Groeit ze een paar centimeter, groeit haar zelfvertrouwen bij elke blik op het woord of glimlacht ze naar zichzelf als ze het leest?
Ik bespeur een zeker cynisme in mijn gedachtenbrij. Maar wacht even, ik gebruik deze krachtterm en andere soortgelijke woorden ook dagelijks om onze M. een hartversterktertje te geven. Bij ons is het dan geen bumpersticker maar gebruiken we opbouwende spreuken om de dag te beginnen en eindigen ’s avonds steevast met een rondje trotsheid, want “waar ben jij trots op vandaag?” Alle zeilen bij om het zelfvertrouwen te doen groeien, maar bovenal om het juiste zelfbeeld te krijgen.
Dus heel eerlijk… dit alles zit niet ver van de bumpersticker af.
Maar toch, die knalroze kanjer sticker. Ik ben zo nieuwsgierig wat de gedachte achter die sticker is. Al vrees ik dat het antwoord lang niet zo spannend zal zijn als ik nu schets. Niks geen diepgravende reden maar gewoon een geintje. Ach wat de reden ook is: kanjer, bedankt voor je sticker! Je hebt in ieder geval iemand aan het denken gezet!
Sjors Twijfelt 