Onrustig waren de laatste maanden. Zo op het eerste oog zou je dat niet zeggen maar het piepte en kraakte op meerdere fronten. We vergaten met z’n drieën om ons heen te kijken en te genieten van al het moois dat tegelijkertijd ook gebeurde. Moeten, moeten, moeten. We moesten van alles. Oh ja en mijn goede voornemen voor 2019? We moeten meer genieten. Daar ga je al….moeten… Genieten en moeten zijn twee werkwoorden die niet te rijmen zijn. Want moeten genieten wordt krampachtig en krampachtig genieten bestaat niet.
Het voordeel van extra gevoelige voelsprieten is dat je snel voelt dat er iets niet klopt, dat er iets niet helemaal goed gaat en dat je dus op tijd een spaak in het wiel kunt steken. Je kunt het patroon doorbreken en het bespreekbaar maken. Maar ja… hoe zorg je er vervolgens voor dat het patroon ook echt blijvend veranderd? Meestal borrelen er een heleboel ideeën op die ik ook het liefst allemaal direct wil uitvoeren. Een hulpvraag hier, een nieuwe huisregel daar en onderzoeken of nieuwe activiteiten helpen om de rust terug te vinden.
En zo ontstond de kindermeditatie voor het slapengaan. De eerste dag met z’n allen op een matje op de grond, luisterend naar een alleraardigste vrouwenstem die ons met een denkbeeldige stofzuiger ons hoofd wilde laten opruimen. Via een luikje in het hoofd ging de stofzuigerslang naar binnen en begon alle indrukken, emoties en zorgen op te zuigen. Stukje voor stukje werd zo het hele lichaam gereinigd. Geen goede oefening voor te visueel ingestelde mensen. Eerlijk gezegd vind ik het knap dat we de eindstreep van de oefening hebben gehaald en dat zonder te lachen.
De volgende dag probeerden we een andere variant. De stem nam ons mee naar het bos waar we ons krachtdier zouden ontmoeten. Zelf zat ik er lekker in. Ik zag een hert met hele grote Bambi-ogen, die mij vriendelijk begroette en mij zei: “je bent goed zoals je bent”. Daar kon ik wel wat mee, met die boodschap. Razend nieuwsgierig naar het effect van de oefening vroeg ik M. welk dier hij was tegengekomen. Het bleek een wolf die hem vertelde dat Intertoys niet voor altijd dicht zou zijn en hij dus zijn favoriete speelgoed zou kunnen blijven kopen.
Mijn eerste gedachte was er een van frustratie want zo was die oefening toch helemaal niet bedoeld. Maar toen viel het kwartje, hij had helemaal gelijk! Wij grote mensen maken het leven vaak nodeloos ingewikkeld. Want als je weet waar het voor jou om draait, dan zijn keuzes maken een stuk eenvoudiger en houd je het belangrijkste doel voor ogen. Want wat wilde ik ook alweer? Meer genieten. En hoe doe je dat? Door in het hier en nu te leven en kleine, korte momenten juist meer te waarderen dan dat ene gearrangeerde moment van ‘het grote genieten’. Dus als M. en ik ’s avonds weer met de stem het bos in duiken dan kijk ik uit naar het dier dat hij heeft gezien en de boodschap die het brengt.
Bij mij verandert mijn dier ook langzaam, geen hoogdravende boodschappen met onhaalbare levensdoelen meer maar klein en uitvoerbaar. Zo had ik gisteren een pauw die koket in het bos liep, mij hooghartig begroette maar geen boodschap voor me had. En dat was voor mij boodschap genoeg. Niks koket en hooghartig, blijf bij jezelf en beleef de kleine momenten dan zul je vanzelf gaan genieten. Dag pauw, hallo wolf!
Sjors Twijfelt 