Zeker geen mooi-weer-verhaal

Lang hadden we er over getwijfeld, nog langer wilden we er eigenlijk niets van weten en maar kort hadden we er strijd om gehad. Zullen we ons gezin uitbreiden met nog een klein mopje of is het goed zoals het nu is? Ondanks alle reserves die we hadden, besloten we toch nog een keer in het diepe te springen. Met heldere afspraken, dat wel. Een soort duidelijk afgebakend “we zien wel waar het schip strandt en het is niet erg als het niet lukt”. Maar wat doe je als het schip strandt terwijl je de haven, als stip aan de horizon, steeds dichterbij ziet komen? Dan stort je wereld echt wel even in, terwijl we zo schijnbaar luchtig aan dit avontuur waren begonnen.

Inmiddels drie weken geleden fietsten wij in een vrolijk stevig tempo richting de 12-weken-echo. We gingen hem voor het eerst bekijken: onze ‘bonusbaby’. Een bonus want zo voelde het echt, hij of zij was ons cadeau en hoe tof zou het zijn om M. als trotse grote broer door het leven te laten gaan?
Al grappen makend zette de echovrouw het instrument op mijn buik en even bleef het stil. Ik zag het al: hij deed het niet. Onze bonusbaby deed het niet! “Nee, jongens dit is niet goed. Potverdorie, we gingen toch iets leuks doen vandaag?” zei de echovrouw. Een nuchtere en toch hartverwarmende opmerking. We zouden inderdaad iets leuks gaan doen, maar we vielen keihard van onze droomwolk af.

Ik kan hier nog alinea’s vol schrijven over hoeveel verdriet we hebben en hoe ellendig de gang naar het ziekenhuis is, maar eigenlijk schrijf ik liever over het taboe. Want het verliezen van een ongeboren kind, hoe klein ook, is een heel ingewikkeld onderwerp om te bespreken. Als je Sjors Twijfelt een beetje kent, dan weet je dat ik eerlijk ben en geen mooi-weer-verhalen schrijf. En zo ook met dit, ik kon dit niet verborgen houden. Dit verdriet en ook het lichamelijke leed wilde ik niet onder het tapijt vegen, want de kans dat ik verstrikt zou raken in smoezen was te groot. Dus kaartte ik het aan op mijn werk en lichtten we mensen in. Heftige, emotionele reacties waar ik vooraf geen rekening mee had gehouden. Lief en meevoelend was iedereen maar ook onwennig want dit is een onderwerp waar mensen duidelijk (te) weinig over praten. Het is verdriet dat blijkbaar doorgaans achter gesloten deuren wordt verwerkt, maar waarom? Het is zo’n intens gevoel dat lichter wordt als je het deelt. Een taboe, maar waarom zou je het voor je houden? Omdat een ander niet goed raad weet met jouw verdriet? Of omdat iedereen naar je kijkt als iemand vraagt: “zijn er nog mensen zwanger hier?”

Deze verhalen zouden meer mensen moeten delen, zodat je je beseft dat je niet alleen staat in je verdriet en het niet aan jou te wijten is dat het kindje niet mocht groeien. Al begrijp ik inmiddels ook dat het verdriet soms juist te groot is om te delen.

Al drie weken dub ik over dit verhaal. Hoe schrijf ik het op? Wat vertel ik iedereen? En heb ik het iedereen die het persoonlijk moet horen, al ingelicht? Ik weet het niet en schrijf het maar op zoals het me invalt. En dat is treurig, soms rationeel en soms boos maar ook hard lachend en verlangend naar positiviteit. Grillig verdriet dat is wat het is. Grilligheid die zijn scherpe randjes verliest als ik er over praat.