Met de kans te klinken als een hoogbejaarde die klaar is om achter de geraniums te zitten, vraag ik me af of jij ook het gevoel hebt dat dat de tijd ieder jaar sneller gaat.Ergens gedurende het jaar raak ik het besef van tijd kwijt en begin ik achter de feiten aan te lopen. Ongemerkt loop je een dag achter en een week gaat ook nog best makkelijk aan je voorbij. Tot het moment dat je denkt je in mei te begeven, terwijl de tijd je vooruit gesneld is richting juni. De zomer staat praktisch voor de deur, maar hoe kan dat nou? Twee weken geleden had ik mijn winterjas nog aan. Twee weken? Ja ja, dat zal wel twee maanden geleden zijn geweest.
Zal het te maken hebben met ouder worden? Is het leven minder intens als je het meeste al eens hebt meegemaakt? Als het voor de 40e keer in je leven weer lente wordt, is het die 40e keer minder boeiend dan de 4e, 10e of 30e keer? Ik ervaar het juist andersom en heb het gevoel dat ik alles om mij heen meer beleef dan toen ik jonger was. Maar als ik het intenser beleef, hoe kan ik dan hele stukken missen? Hoe kan het jaar zo aan je voorbij vliegen, terwijl je denkt meer oog te hebben voor detail?
Toen de eerste herfstkou zich vorig jaar aandiende viel het me op dat mijn winterkleren nog steeds voorin de kast lagen. Daar waar ik bewust een jaarlijkse kledingwissel in de kast organiseerde, was dat dit keer niet gebeurd. Of een tandartsafspraak die pas over twee maanden is, blijkt opeens volgende week te zijn.
Wat ook niet helpt is dat ik me veel niet herinner. Hier is geen sprake van vroege dementie en daar zal ik ook niet mee spotten, maar het is iets dat ik altijd al heb gehad. Mijn lieve vriendinnetje L. weet bijvoorbeeld nog heel veel van onze (vakantie-)avonturen toen we klein waren, terwijl ik alleen de vage contouren van die herinnering nog ken. Wel heel waardevol als je vrienden of familie hebt die heel gedetailleerd mooie verhalen uit het verleden kunnen vertellen, maar dat terzijde.
Als mijn zus vraagt hoe ik dingen oploste toen M. nog een baby was, dan moet ik enorm graven in dat slechte geheugen om tot de conclusie te komen dat ik het niet meer weet. Gelukkig is er Sjors Twijfelt om mij te helpen herinneren en enigszins beschaamd moet ik toegeven dat ik mijn blog er regelmatig op nasla.
Heeft mijn geheugen dan te maken met de tijd die zo snel gaat? Nee volgens mij niet. Het zal te maken hebben met de tijd van nu waarin het (grote en het kleine) nieuws 24 uur per dag tot je komt, je foto’s en filmpjes direct doorstuurt naar je vrienden en weinig gebeurtenissen de volgende dag nog echte nieuwswaarde hebben. De ochtendkrant is al achterhaald als hij op de mat valt. We zijn erbij, altijd en overal en we willen niets missen. Dan wordt het teveel en kun je het op een gegeven moment niet meer bijbenen. Dreigen je eigen waardevolle belevenissen onder te sneeuwen door al die indrukken, prikkels en verhalen van anderen? Of ligt het gewoon aan mij?
Hoe het ook zij, tijd is waardevol en tegelijkertijd schaars. De hoogste tijd dus om zorgvuldig met tijd om te gaan en nog bewuster van de tijd te genieten!
Sjors Twijfelt 