Van glas

Oneindig veel twijfels heb ik geschreven over Sjors en de rest van de wereld. Over ongemakkelijke situaties, over mijn gevoelens maar ook voorzichtige stukjes over zaken die wringen en schuren. Een rode draad lijkt vaak de twijfel te zijn of mijn onzekerheid. Nu in onze zoektocht naar de beste hulp voor onze M. lijkt echter alles opeens op zijn plek te vallen. Niet alleen voor hem maar ook voor mij. Na een zoektocht van 41 jaar, soms bewust maar heel vaak onbewust, zag ik dit weekend plotseling de rode draad in mijn eigen leven.

Die rode draad wordt gevoed door mijn eigen hooggevoeligheid. Ik krijg het letterlijk benauwd van felle discussies, politieke debatten kan ik niet zien en ruzies in mijn nabije omgeving hebben een enorme negatieve weerslag op mij. En dus ben ik altijd aan het redderen, plooien aan het glad strijden en bij voorkeur probeer ik te verbinden om zoveel mogelijk spanningen voor te kunnen zijn.

Het is dus ook niet zo gek dat ik jaren geleden overspannen thuis zat nadat ik probeerde de sfeer op mijn werk goed te houden terwijl de twee directeuren elkaar in de haren zaten. Maandenlang probeerde ik om het leuk, gezellig en vooral luchtig te houden. Ik had natuurlijk met mijn gezond verstand kunnen weten dat ik mezelf een onmogelijk taak had opgelegd. Met de wetenschap van nu (lees: de afgelopen drie dagen) had ik destijds de gang naar de psycholoog anders moeten insteken. Er was niets te vinden in mijn jeugd, in mijn onzekerheid of mijn wil om te pleasen uit opofferingsdrang. Ik was bezig om mezelf te redden uit een situatie waarin ik dreigde te verzuipen. Ik wilde plooien glad strijken om het maar niet benauwd te hoeven krijgen. Eigenlijk had ik dus handvatten nodig om letterlijk en figuurlijk afstand te nemen.

Als ik nu terugkijk op de periode na mijn overspannenheid dan zie ik dat ik vooral voorzorgsmaatregelen neem. Situaties en spanningen voel ik haarfijn aan en ik probeer ze voor te zijn. Ik probeer harmonie te scheppen en mensen met elkaar te verbinden. In de, soms, ijdele hoop dat iedereen in pais en vree met elkaar leeft. Zoals Arthur Japin in Psychologie Magazine zo mooi zei: van glas te zijn, zo voelt het. Minder vanwege de breekbaarheid dan vanwege de doorzichtigheid. Je kijkt dwars door het leven heen, dwars door de muren die mensen hebben opgetrokken.

Maar ja, wat nu? Ik heb heel hard gehuild toen ik het las. Dit is het! Dit is wat ik doe en wie ik ben, mijn leven heeft zich er zo omheen gevormd. En dit is wat ik bij onze lieve M. ook zo herken. Hij zuigt spanningen en andermans emoties op als een spons om er vervolgens door verlamd te raken of van in paniek te schieten. Hij heeft handvatten nodig om zijn hooggevoeligheid om te zetten in een unieke kracht. De kracht van de verbinding, de kracht van de emotie. Want glas is misschien breekbaar maar oh zo bijzonder als je het maar poetst en met zorg behandelt.

Wij gaan aan de slag en zetten zorgen om in daadkracht. Ik kan niet wachten….