Ik twijfelde toch?

Sjors Twijfelt, ik twijfel. Althans, ik dacht al die tijd dat ik twijfelde. Sterker nog: ik was ervan overtuigd dat ik twijfelde en dat dit voortkwam uit een bepaalde mate van onzekerheid, een angst om te kiezen en tijdens het kiezen misschien wel de foute keuze te maken.

Inmiddels twijfel ik of die twijfel wel voortkomt uit angst of onzekerheid.

In mijn vorige Twijfel heb ik je meegenomen in het moment dat ik mijn eigen hooggevoeligheid ontdekte. Terwijl ik een artikel las met M. in mijn achterhoofd, merkte ik gaandeweg dat heel veel ook op mijzelf van toepassing was. Een eureka moment, een waardevol moment van herkenning maar wat nu?

Nu komen er steeds meer vragen. Vragen zoals: bén ik eigenlijk wel onzeker? Al die jaren heb ik geleefd in de overtuiging dat ik dingen doe of juist niet doe uit onzekerheid.

Zo heb ik bijvoorbeeld angst voor telefoongesprekken. Jaren geleden in mijn allereerste baan was het echter mijn taak om de telefoon te beantwoorden en kreeg ik op sommige momenten in het jaar bakken met boze mensen aan de lijn die te laat waren met het opzeggen van hun abonnement. Die dagen hoopte ik ‘s ochtends vaak ziek wakker te worden. Bij de gedachten dat die mensen me, figuurlijk, soms wel door de telefoon konden trekken, liepen de rillingen over mijn lijf.

Onzekerheid leek een logische verklaring, want wie ben ik nou eenmaal? Nu in dit nieuwe daglicht, denk ik eerder dat ik de emoties van anderen niet de baas kon. Een boos gesprek voelde voor mij als een tirade en vaak stond ik daarna huilend buiten. Ik kon het anderen ook niet goed uitleggen, want het was toch niets persoonlijks? Inmiddels begrijp ik het beter en past ook deze telefoonangst in het hokje ‘hooggevoeligheid’.

En nee, ik houd er niet van mensen in hokjes te stoppen of een label op iemand te plakken. Maar voor mezelf vind ik het nu juist wél fijn, er valt namelijk veel te verklaren in dit hokje. De komende tijd zal ik je meenemen in mijn bijzondere zoek- én ontdekkingstocht. Sjors Twijfelt…of toch niet?