Ik sta altijd ‘aan’

Het is mooi als puzzelstukjes opeens op zijn plaats vallen. Het geeft rust en het andere daglicht waarin alles opeens staat is best helder en zonnig, moet ik zeggen. Maar die nieuwe inzichten zorgen er ook voor dat Sjors twijfelt over haar twijfels.

In dit blog neem ik jullie al zes jaar mee in mijn hoofd en in mijn twijfel. Van een paar honderd lezers groeide het uit tot duizenden lezers vorig jaar. Soms komen de twijfels uit het diepste van mijn hart, soms pluk ik ze van straat maar waar ze ook over gaan altijd probeer ik er luchtigheid in te houden. Nu ik meer en meer lees en leer over hoog sensitiviteit, lijken twijfels echter geen twijfels meer. Zo heeft het niet kunnen kiezen niet perse te maken met het niet durven doorhakken van knopen, maar duurt het keuzeproces of de reactiesnelheid langer omdat alle opties zorgvuldig in mijn hoofd worden afgewogen.

Ook sta ik altijd ‘aan’ en er is weinig dat mij ontgaat. Een boze blik of ietwat treurige ogen, zie ik onmiddellijk. De manier waarop iemand iets zegt, met een bepaalde rust of juist onrust in zijn stem, schetst voor mij direct de sfeer in een groep. Als iemand opeens anders reageert op WhatsApp berichten dan voel ik dat er iets aan de hand is. Al twijfel ik hierbij nog altijd eerst aan mezelf. Heb ik soms iets verkeerds gezegd, ben ik iets vergeten of was ik niet attent genoeg? Later blijkt vaak dat er toch echt iets was, maar dat het niet met mij te maken had. In dit laatste geval heb ik besloten het voortaan maar op de man af te vragen. Dan is het meteen maar uit de wereld en kan ik misschien nog luisteren, een troostende schouder bieden of iemand juist een onbezorgde avond geven.

Nu de gevoelswereld van M. en mij parallel lijkt te lopen, zie ik hem ook met andere ogen en hoor ik wat hij zegt ook met andere oren. Zo zei hij vorige week: “mama, weet je wat veel mensen doen als ik naar ze kijk? Dan glimlachen ze, maar daarna gaan hun mondhoeken meteen naar beneden alsof ze boos zijn.” Tot voorkort had ik dit afgedaan met een antwoord dat hij dat vast verkeerd had gezien. Met de wetenschap van nu, heb ik zijn opmerking echter veel serieuzer genomen en hebben we het samen uitvoerig besproken.

Een zevenjarige die ziet dat mensen een schijnglimlach trekken om daarna weer te vervallen in de serieuze, misschien sombere plooi is bijzonder. Ik vind het prachtig om te zien dat hij hetzelfde ziet als ik, maar tegelijk weet ik ook dat zo’n opmerking van hem extra aandacht behoeft. Want veel mensen hebben een schijn hoog te houden, maar dat heeft eerder niet dan wél met jou te maken. En om M. luchtig met dit soort zaken om te laten gaan, leg ik hem uit dat dit vaak gebeurt. Dat mensen een glimlach schenken aan iemand als een begroeting zonder woorden, maar dat hun natuurlijk, minder blije blik die daarop volgt, juist weer níet voor hem bedoeld is.

Het is met recht een wondere wereld. Een wereld vol kleine details, grootse indrukken en toch die twijfel, want de gedachte “ligt het misschien aan mij?” is nooit ver weg.

Gelukkig… de twijfel is er toch nog. Zo zie je maar waar het schrijven van zo’n blog goed voor is. Ik eindig altijd weer bij de kern: Sjors Twijfelt.