“….en ik eet ook niet thuis!” Daar ging hij voor de tweede zondag op rij. Om tien uur ’s ochtends rende M. de deur uit voor een potje tennis met aansluitend een middag spelen. En met manlief die vaak in het weekend werkt, was het opeens akelig stil in huis. Wat was er gebeurd met onze pyjama-ochtenden en de (soms mateloos vervelende) stroom aan ‘zullen-we-samen-iets-doen-vragen’?
M. is weer een fase verder in zijn ontwikkeling en heeft hierbij zijn moeder weer een beetje minder nodig. Laat ik vooropstellen dat ik in een luxe positie verkeer omdat ik mijn aandacht maar aan een kind hoef te geven. Er is dus niet zoveel te klagen, maar het is wel altijd even wennen: die volgende levensfase waarin je weer iets meer moet loslaten. Elke levensfase heeft dat wel, beginnend bij de eerste keer dat een kind als baby doorslaapt. Je hoeft geen wekker meer te zetten om te voeden en je mag opeens vertrouwen op het ritme van de baby. Lang heb je uitgekeken naar die nacht waarin je eindelijk voldoende uren slaap had, maar tegelijkertijd voel je ook iets van weemoed. Hij heeft je ’s nachts niet meer nodig en bepaalt nu zelf wel wanneer hij wakker wordt.
Na deze eerste keer loslaten volgen nog vele eerste keren, zoals de eerste dag naar de crèche, de eerste logeerpartij, de eerste dag naar school en ga zo maar door. En terwijl jij moeite hebt met loslaten, groeit de wereld van je liefste oogappel explosief. Nieuwe indrukken, nieuwe vriendjes en nieuwe grenzen. Een mooie reis waarin je moet leren vertrouwen op zijn of haar zelfredzaamheid en bovendien moet accepteren dat je niet als souffleur in dat rugzakje meekan. Maar oh oh oh wat heb ik daar soms moeite mee en wat zou ik graag als vlieg op de muur willen zitten, om te zien wat er gebeurt en hoe hij zich staande houdt.
En nu hebben we dus een volgende fase in de kunst van het loslaten. De fase van het sporten en spelen op zondag met vriendjes. De eerste keren zat ik onwennig thuis en vroeg me hardop af: wat nu? Wat ga ik nu doen zo’n hele dag, behalve nuttig het huis poetsen en drie wassen draaien? Ik bleef thuis met de gedachte: je weet maar nooit, straks wil hij toch liever thuis eten of spelen of gebeurt er iets. Maar vanaf vandaag besluit ik anders.
Lieve M., ik vertrouw je en laat je weer een beetje meer los. En ik? Ik ga op zoek naar een hobby!
Sjors Twijfelt 
Ja dat hoort er bij ! Maar moeilijk blijft het .Zelf nu jij al jaren uit huis bent .Maar het belangrijkste is dat je vertrouwen in je kind hebt en blijft houden.
Ah wat lief, ik mis jullie ook!
[…] De komende weken zal ik de top 7,5 van de afgelopen 7,5 jaar met jullie delen. De meest gelezen blogs komen voorbij. Te beginnen bij de eervolle nummer 2: Dag mama, ik ben weg! […]