Piepkuikens en bullebakken

Tijdens zijn atletiektraining staarde M. droevig voor zich uit en die blik zei me genoeg. Er was duidelijk iets niet in de haak. Toen hij vervolgens langs me liep, bleek hij zichtbaar ontdaan maar zei niets. Na toch even goed aandringen kwam het hoge woord eruit: ze hadden hem gepest.

Arme M. Net in een periode waarin hij hard werkt aan zijn weerbaarheid, gebeurde dit. Dit moment kwam veel te vroeg want hij staat nog maar aan het begin van zijn ontwikkeling.

Terwijl ik deze laatste zin typ, vraag ik me hardop af of iemand ooit weerbaar genoeg is om met pesterijen om te kunnen gaan. Want pesten doet pijn, pestkoppen snijden dwars door je ziel en hun intens gemene schaterlach voelt als een dolk in je rug. Dus nee, ik kan wel schrijven dat deze pesterij te vroeg kwam maar eigenlijk had deze er überhaupt nooit mogen komen.

Op de ijskoude atletiekbaan brak mijn hart en er ontstak bij mij een ontembare woede. Er borrelde een herinnering op aan de allereerste training waarbij de ouders tijdens een introductie te horen kregen dat pesten niet getolereerd werd. Alle trainers zouden er altijd scherp op zijn. Nou nu had er een of ander puisterig piepkuiken met zijn jonge neusje bovenop gestaan en NIETS gedaan! Direct nadat ik dit dacht, sprak mijn gezonde verstand mij aan op mijn eigen pestgedrag. Ik noemde de assistent trainer een puisterig piepkuiken, maar och die arme jongen had natuurlijk niet ingezien dat dit geen vrolijk jongensspelletje was geweest. Dus kom op Sjors, even tot bedaren komen en geef M. het goede voorbeeld.

Ik kalmeerde en vroeg M. wat hij wilde. Hij wilde naar huis maar vond het goed om het toch eerst te melden bij de trainers. En gelukkig was ik gekalmeerd want tijdens het (uiterst beheerste) gesprek bleken het inderdaad piepkuikens te zijn, die zich verschrikkelijk rot voelden dat dit onder hun ogen was gebeurd. Ik kon er niet langer boos om zijn, helemaal niet nadat een pestkop uit zichzelf zijn excuses aanbood.

Gelukkig bestaat de wereld niet louter uit bullebakken en zijn er nog genoeg lieve, vriendelijke mensen! Mijn vertrouwen in de mensheid was binnen een kwartier aan diggelen gevallen om vervolgens in dezelfde adem weer prachtig aan elkaar gelijmd te worden.

Toch blijft het incident door mijn hoofd spoken. Nu was het eenmalig, maar wat moet je je als ouder machteloos voelen als dit jouw kind vaker overkomt. Mijn hart kromp nu al in een door het volkomen machteloze gevoel. Niet alleen trainers of leerkrachten maar vooral ouders moeten scherp zijn op het gedrag van hun eigen kind. Of je nou een pestkop of een gepeste thuis hebt, bespeur anders-dan-anders gedrag en probeer het bespreekbaar te maken. Misschien niet direct op de man af, maar via een omweg of een metafoor kom je vaak ook al heel veel te weten. Dit is niet dé oplossing en zeker niet het ei van Columbus maar het biedt wel een ingang tot een gesprek.

Ik heb in ieder geval veel geleerd van dit moment. Door niet als een briesend paard of een dolle stier het gesprek aan te gaan maar rustig en beheerst, heeft M. gezien dat het loont om voor jezelf op te komen. En dat hoeft dus niet met (verbale) vuisten maar gewoon met vriendelijke woorden.

Ps. De eerstvolgende training kwam M. lachend en enthousiast de baan af. Er was niets meer aan de hand. Dit boek sluiten we dus, in ieder geval voorlopig.