Heb jij net als ik een kantoorbaan (gehad)? Kantoorbaan klinkt trouwens wel enorm ouderwets als ik dit zo schrijf. Maar goed, als je in zo’n omgeving werkt dan ben je vast bekend met doelstellingen, of KPI’s in kantoortuintaal. Afspraken over wat je dit jaar wilt bereiken (voor de werkgever), wat je wilt leren (en op zo’n manier dat je werkgever hier ook iets aan heeft) en hoe hoog jij jouw ambitieuze lat legt. Maak het dan vooral ook lekker SMART (Specifiek Meetbaar Acceptabel Realistisch en Tijdsgebonden).
Natuurlijk begrijp ik dat we iets moeten vastleggen, dat ontwikkeling van medewerkers gestimuleerd moet worden en dat jouw prestaties meetbaar moeten zijn, maar toch… In alles klinkt een ‘moeten’ door en daarvan word ik opstandig.
Ik vind het niet erg om beoordeeld te worden en ook ik wil me graag ontwikkelen, maar niet omdat het moet. Door deze opstandigheid neig ik altijd naar niet-smarte afspraken, zodat er gedurende het jaar inhoudelijk nog écht ergens over gepraat kan worden en niet alleen maar of je wel of niet op koers ligt. Door een mooi project dat op je pad komt of een rijdende trein waar je tijdens een tussenstop spontaan in stapt, kunnen ambities veranderen en jouw ideeën over de toekomst ook. Maar daar zit je dan, gevangen in je doelstellingen. Laat je de trein dan aan je voorbij gaan? Of doe je het naast de gemaakte afspraken waardoor je overal net niet helemaal voor kunt gaan?
KPI’s zouden wat mij betreft deels harde, zakelijke afspraken moeten zijn over bijvoorbeeld hoeveel euro’s jij bijdraagt aan de omzet of hoeveel geld jij kunt besparen door werkzaamheden slimmer in te richten. En voor een ander, groter deel zou ik willen dat werkgeluk en plezier terugkomen in je KPI’s. Wat maakt jou nou echt gelukkig, waarvan gaat jouw hart sneller kloppen en waarvoor spring jij ’s ochtends je bed uit? Niet alleen maar moeten. Een deel moeten en een deel mogen, want door te mogen zie je kansen en kun je eens een sprong in het diepe wagen zonder met angst en beven uit te moeten kijken naar de beoordeling.
Moeten, er moet al zoveel. Je moet genoeg geld verdienen om een hypotheek of huur te kunnen betalen, als je kinderen hebt moet je altijd het goede voorbeeld geven en op je werk moet je je altijd keurig gedragen en binnen de lijntjes kleuren. Laatst deed ik een test op de site van van Brainwash: hoe normaal ben jij? De uitkomst was ietwat over de top maar de kern is mij bijgebleven: constructief ongehoorzaam. En als ik zo terug lees wat ik net heb geschreven dan klopt het. Ik kleur graag binnen de lijntjes tenzij ik het gevoel heb dat ik die lijntjes een beetje moet verschuiven of de boel eens flink moet opschudden.
En dus houd ik mijn doelstellingen expres een beetje ruim zodat ik op zoek kan naar de kansen die net buiten dat ene strakke lijntje liggen. En ga ik dan een jaar onderuit met mijn doelstellingen? Het zij zo, want wie buiten de lijntjes wil kleuren moet soms op de blaren zitten. Aan de andere kant zal ik met die niet-smarte doelstellingen ook nooit de hoofdprijs winnen want meetbaar is het tenslotte niet. Maar een hoofdprijs in geld of cijfers ambieer ik ook niet, voor mij is de hoofdprijs dat ik kan bewegen en af en toe eens een stap over het lijntje kan zetten zonder dat ik met mijn hoofd op het hakblok hoef.
Sjors Twijfelt 