Aapjes kijken

In de tram, ik zit zelden in de tram, word ik omringd door een groep vrouwen. Vrouwen, oma’s met kleinkinderen op de basisschool, die zo uitgelaten zijn alsof ze zelf op schoolreisje gaan. Gierend van de lach komen ze binnen op weg naar een dagje dierentuin: “zouden de dieren al wakker zijn?” Waahaaahaaaa.

Snerpende stemmen met nog harder snerpende lachsalvo’s. Mijn trommelvlies krimpt ineen als hun monden opengaan. De rolverdeling binnen de groep is meteen duidelijk. Een iemand die bloedserieus het reisschema in de gaten houdt, een iemand met een tas vol proviand, een paar stille nerveuze types en een grappenmaker. Deze laatste doet er werkelijk alles aan om elke zin te eindigen met een grap. Een grap met een bulderende lach. Ook zij is nerveus maar verbloemt dat met haar grappen.

De trambestuurder roept om: “Dames we moeten even wachten voor de politie, er komt waarschijnlijk koninklijk bezoek langs.” Ik zie dat ze met man en macht zichzelf bedwingen om niet met hun neuzen tegen het raam geplakt te staan. Zo luchtig mogelijk relativeren ze dit tafereel buiten. “Natuurlijk zien we niks, alles is geblindeerd. Alsof de koning in een open wagen rondrijdt.”

Je proeft het aan alles, ze balen want het is toch jammer. Wat was het leuk geweest om Alex of Max te zien. Dan maar aapjes kijken in de dierentuin. De trambestuurder roept om: “dames, jullie zijn er! Wel even op het knopje drukken hè en uitchecken!”

Zonder het zich te beseffen hebben ze de medereizigers ook een tripje aapjes kijken bezorgd. Ze stappen uit, net zo gierend als toen ze binnenkwamen. Zo, mijn trommelvlies kan weer ontspannen. Fijne dag dames!