Een uur ontspannen

“Zus, ik heb een bon maar die maak ik echt niet op. Wil jij ‘m?”

Een cadeaubon voor een poepchique spa in een gerenomeerd hotel welteverstaan. Ik zie ‘m op Instagram weleens voorbijkomen bij ultraslanke, knappe BN’ers en daar zou ik dan heen moeten? Ik, die zich alleen tijd gunt voor een snelle douche terwijl ik persé een bad wilde in de nieuwe badkamer. Iemand die in haar puberteit voor het laatst bij een schoonheidsspecialiste was en zich zelfs ongemakkelijk voelt tijdens een badpakkendag in de sauna. Maar ja, het is ook zonde om zo’n bon te laten verlopen, dus oké ik ga.

Al dagen kon ik me er druk om maken want die drempel van dat statige hotel was hoog, meters hoog. Misschien toch maar afzeggen? Nee toch maar gaan.

Dus daar ging ik dinsdag. Werkdag afgesloten, laptop opgeborgen en gaan. “Hé Sjors, er klopt iets niet met het linkje dat je net stuurde.” Aargh dus laptop weer tevoorschijn en aanpassen maar. Ondertussen tikte de tijd genadeloos door. Ik had me nog zo voorgenomen om relaxt daar heen te gaan. Volgende poging, hop op de fiets en onderweg naar die hoge drempel. Gehaast rende ik die drempel voorbij, want ik was net aan op tijd. Door de haast was ik die onneembare horde overgevlogen zonder er bij stil te staan. Ha! Viel dus wel mee. Nu de rest nog.

Een badjas en teenslippers kreeg ik mee. “Meldt u zich maar weer als u klaar bent”. Ik volgde de dame die me de massage zou geven. Her en der zag ik mensen rond het zwembad of onderweg naar de sauna, dus ik dook nog iets dieper in de hoge kraag van mijn kilometers te grote badjas. Eenmaal liggend op de massagetafel vroeg de masseuse of de muziek goed was. Ik registreerde eigenlijk niks, want ik was vooral nog hard bezig de haast los te laten. Dus ja hoor, muziek was prima. Tot halverwege…de tjingel tjangel belletjes werden onderbroken door een vreemde eend, een elektrische gitaar. En hopla, daar vloog de ontspanning, samen met de belletjes, de deur uit.

Door de fluistertoon waarop alles werd gezegd, verstond ik vervolgens niet dat we aan het einde van de behandeling waren gekomen. Maar het was duidelijk tijd om te gaan. Ze wees me naar een rustig plekje met een comfortabele bank, kabbelend water en zacht licht. Glaasje water en tot ziens. Ah ja, nu kon ik natuurlijk rustig terug op aarde komen. En dit is wat mensen ‘me-time’ noemen, een moment voor jezelf. Hmm oke, laat ik dan maar proberen nog een paar minuten te blijven zitten. Flits, flits, flits…mijn hoofd stond alweer aan en de gedachten raasden voorbij. “Langzaam je water drinken, Sjors” fluisterde ik zachtjes tegen mezelf. Maar dat kabbelende water…wie vindt dat nou ontspannend! Ik moest er vooral van plassen. Tijd om te gaan, soms moet je niet iets willen wat te ver van je afstaat.

Eenmaal terug in de kleedruimte haalde ik mijn spullen uit het kluisje, om pas daarna te bedenken dat ik beter even had kunnen douchen. Ach, douchen kan thuis ook. Geen zin meer. Maar terwijl ik me aankleedde, kon ik natuurlijk niet om de gedachte heen dat dit een stom besluit was geweest. Alles plakte en in zo’n klein kleedhokje brak het zweet me alweer uit. Maar niet zeuren, geen tijd te verliezen want als ik nu ga dan kan ik M. voor het slapengaan nog voorlezen. Hop hop, afrekenen en naar huis!

En zo gehaast als de portier me had binnen zien komen, zo zag hij me ook weer naar buiten vliegen. Sjors en ontspanning…er valt nog veel te leren, zal ik maar zeggen.