Zit jij weleens met zo’n vraag waar je maar geen antwoord op krijgt? Je klopt bij iemand aan en vraagt “weet jij misschien…..?” Daarna volgt dan onherroepelijk het uitzichtloze antwoord: “nee, geen idee. Probeer het eens bij die en die.”
Ik hoor het mezelf weleens zeggen, maar vaker nog word ik onbedoeld onderdeel van het kastje-naar-de-muur-ritueel. Soms eindigt het ritueel vrij snel als je het juiste loket hebt bereikt, maar het gebeurt net te vaak dat het een oneindige dans is van mensen die sierlijk en met gepaste afstand om de hete brij heen draaien. Elk kastje brengt de ongelukkige vrager een beetje extra informatie, maar geen van die beetjes vormen samen een duidelijk geheel. Hoe meer informatie hoe complexer de weg naar het antwoord juist lijkt te worden. Met een beetje pech raak je gaandeweg verstrikt in zo’n doorvertelspel, waarbij de uitkomst in niets lijkt op hoe het verhaal is begonnen.
Ik snap best dat je niet altijd die hete brij op je bord wilt, want de ene keer is het niet jouw verantwoordelijkheid en de andere keer weet je er echt niets van, maar dat is lang niet altijd het geval. Gisteren ontstond er op mijn werk weer eens zo’n situatie. Ik hoorde mezelf een collega naar een volgende kastje sturen, maar kreeg daarbij meteen het gevoel dat het voor haar alleen maar kon eindigen bij een blinde muur. Dus nam ik mijn kastje-muurtje-antwoord weer terug en stak een stok tussen de spaken van dit ritueel. Samen zouden we dit varkentje wel (even) wassen. Het besluit gaf meteen goede energie, want ik stroop liever zelf de mouwen op dan dat ik werkloos moet toekijken. Ik heb duidelijk last van een kastje-muurtje-allergie.
De grote valkuil in deze is natuurlijk dat je verantwoordelijkheid neemt voor zaken die niet voor jou zijn of dat je met hoofdpijndossiers opgezadeld wordt. Toch heb ik besloten dat ik liever met iemand samen naar een oplossing toe werk dan dat ik nog langer aan het ritueel deelneem. Daar word ik uiteindelijk gelukkiger van dan dat ik iemand met een kluitje het riet in stuur of, in dit kantoorgeval, naar een volgend loket.
Het past goed bij een vraag uit een tv-serie waar ik laatst in bleef hangen. Een ziekenhuisdirecteur vroeg aan al het personeel: “hoe kan ik helpen?” Een eenvoudige, maar fantastische vraag die je uitdaagt om na te denken over wat je wilt en wat je nodig hebt. Een vraag die ik onthoud en levend zal houden. “Hoe kan ik helpen?”
Denk er eens over na wat jij kunt doen om iemand te helpen, iemand uit een kastje-muurtje-ritueel te halen en met iemand samen te werken om het probleem op te lossen. Als we allemaal elke week een keer zo’n vraag stellen, dan ziet de wereld er meteen een stuk behulpzamer uit, zijn we minder afwachtend en dragen we samen bij aan het stoppen van het kastje-naar-de-muur-syndroom!
Ik ben alvast begonnen, doe je mee?
Sjors Twijfelt 