Op een doorsnee maandagochtend fiets ik de vaste route naar mijn werk. Ik zigzag tussen krioelende fietsende pubers door, sorteer strategisch voor bij het stoplicht en voer het tempo doorgaans nog eens op. Niks anders dan anders, maar gaandeweg de tocht lijkt het alsof er geluiden wegvallen en mijn oren gefocust raken. Gek eigenlijk want het is vooral een grote bak herrie zo ‘s ochtends tijdens het spitsuur in de stad.
Het verstilt echter allemaal zodra ik een moeder hoor briesen tegen haar kinderen. Niet een beetje mopperend over haast of andere ochtendperikelen, maar echt vuurspuwend schreeuwt ze haar kroost naar buiten. Er loopt een rilling over mijn rug, misschien is moeder ten einde raad en zijn het draken van kinderen maar om als gezin zo je dag te beginnen is aan alle kanten ellendig.
Het houdt me nog even bezig totdat ik een man inhaal en hem hoor praten. “Misschien moeten we eens wat liever tegen elkaar proberen te zijn” zegt hij tegen iemand aan de telefoon. Terwijl ik voorbij fiets vraag ik me af of zijn relatie in zwaar weer zit en hij de stoute schoenen heeft aangetrokken om het beestje maar eens bij de naam te noemen.
Er komt een rood stoplicht op ons pad en de man stopt achter mij. Hij is nog altijd aan het bellen en ik hoor hem moedig voorwaarts gaan in het gesprek. Redden wat er te redden valt, hij gelooft nog wel in de relatie zoveel is duidelijk. Een dappere strijder zo op de vroege maandagochtend.
Langzaam zoom ik uit en komen de standaard spitsuurgeluiden weer binnen. In minder dan tien minuten ben ik met een centrifugerende kracht opgezogen in de emoties van anderen zonder dat ze het zelf door hadden. In minder dan tien minuten tijd heb ik in andermans achtbaan gezeten, de Python en de Baron direct na elkaar. Mijn fietstempo moet iets naar beneden en ik kijk bewust even om me heen. Het is pas acht uur ‘s ochtends en er ligt nog een volle dag voor me, maar ik voel me uitgewrongen.
Wat is hier in die korte tijd gebeurd? Blijkbaar heb ik een ‘zoekfilter’ op emoties. Emoties van anderen welteverstaan, want een filter op mijn eigen emoties is nog altijd werk in uitvoering. Verwonderd vervolg ik mijn weg naar mijn werk, op weg naar mijn eigen emotie want ook dat belooft die dag een achtbaan te worden.
Sjors Twijfelt 