Magie

Ken je de magie van het theater? Dat moment dat je wordt overmand door emoties? Dat alles om je heen wegvalt en je alle zorgen vergeet? Het kan een aanzwellend orkest zijn, de blik van een danser of een bepaalde zin van een acteur. Je voelt een licht ongemak via je tenen naar je kruin kruipen. Je wilt niet dat de tranen gaan stromen, want je weet dat dan onherroepelijk die snotterende neus volgt.

Vorige week ging ik met mijn lieve vriendinnetje L. naar een voorstelling van Igone de Jongh. De prachtige ballerina die ons al vaker tot tranen had geroerd. Naast mij nam een oudere dame plaats in het rode pluche. Ik had haar in de foyer al gezien en mijn eerste gevoel was er een van eenzaamheid. Ze was alleen en straalde zo weinig blijdschap uit. Ik had met haar te doen, maar vond haar tegelijkertijd ook dapper zo in haar eentje naar het theater.

De dansers stonden al op het toneel en draaiden hun eerste pirouettes als warming up. De dame nestelde zich in haar stoel, legde een pakje tissues op het tafeltje voor haar en mompelde wat onverstaanbare woorden. Het zaallicht doofde en ze schoof naar het puntje van haar stoel.

Op muziek uit Giselle danste niet alleen Igone, maar ook de oude dame. Ze maakte grote, gracieuze bewegingen zonder uit haar stoel te komen. Zij deed wat ik alleen in gedachte deed; zij was vanavond zelf de prima ballerina, zoals ik in mijn dromen ook zo vaak ben. De magie had al bezit van haar genomen, haar zorgen stonden buiten in de regen op haar te wachten en ze liet zich gaan in het moment.

Dat betoverende gevoel gun ik iedereen. Heel even ben je niet meer belast met het keurslijf waar je je als volwassenen dagelijks in perst. Je geeft je over aan gevoelens die je anders misschien vakkundig omzeilt en je staat oog in oog met het kind in jezelf. Geen rem, geen oordeel, geen schaamte, alleen maar je pure zelf. En die kans kun je beter met twee handen grijpen dan proberen je tranen weg te slikken. In het theater mag en kan het.

De oude dame genoot, danste en huilde de hele avond. En ik? Ik liet mijn tranen de vrije loop, ook toen het zaallicht aanging en het publiek even in de spotlight stond. Ik was gekomen om betoverd te worden, om even onbezorgd al mijn zintuigen en emoties de kans te geven zich te uiten. En als bonus kreeg ik er een voorbeeld bij: als ik later groot ben en alleen dan ga ik toch. Dan laat ik de kans op betovering niet glippen, want na zo’n avond ben je weer iets dichterbij je originele zelf gekomen en heb je nieuwe moed verzameld om door te gaan.

Dat is de magie van het theater, de magie van kunst. Het laat je de wereld zien zoals je deze nog nooit hebt gezien en het laat je in contact komen met jouw eigen, innerlijke wereld. Daar kan geen Netflix tegenop.

Dank Igone en dank oude dame, ik houd de betovering zo lang mogelijk vast.