Wat is vriendschap voor jou? Wat maakt een vriend een echte vriend?
Vroeger vond ik vriendschappen maar ingewikkeld. Gaf je je helemaal dan was het teveel, gaf je minder dan was het te weinig. In de ene vriendschap liep je op je tenen en bij een volgende leek het juist alsof de ander je maar net aan kon bijhouden. Het vinden van de juiste balans bleek vaak moeilijk, maar misschien was mijn aanpassingsvermogen gewoon niet goed genoeg.
Veel vrienden hebben, voelde altijd als de norm, maar ik bleek niet gemaakt voor een grote schare vrienden. Ik was (en ben) beter in een hand goede vrienden, dan een telefoonboek vol. Ondanks die wetenschap heb ik me wel altijd afgevraagd, wat maakt nou dat ik niet legio vrienden heb? Wat is vriendschap dan voor mij?
Deze zomer keek ik naar onze M. en zijn beste vriend. Zij begonnen hun schoolcarrière op dezelfde dag, zijn allebei introvert en kijken liever de kat uit de boom. Ze vonden steun bij elkaar en tot op de dag van vandaag weten ze dat ze altijd elkaar hebben. Ieder kan zijn eigen gekke uitspattingen doen, andere vriendschappen aangaan of een andere mening zijn toegedaan, maar tussen hen zit het altijd goed. Toen ik ze zo bezig zag, viel het me op dat zij elkaar in elkaars waarde laten. Er is geen concurrentiestrijd, geen bovenliggende partij en er zijn ook geen impasses. Zij kunnen de hele dag spelen zonder inmenging van een volwassene of een klaagzang van verveling.
En dat is het dus, dat is de basis van goede vriendschap: er blind op kunnen vertrouwen dat het altijd goed zit tussen jullie. Misschien is het beter als ik zeg dat het mijn basis is. Dat zorgt er waarschijnlijk ook voor dat ik vriendschappen soms lastig vind, want mijn grondregels hoeven natuurlijk die van een ander te zijn.
Ik worstel daarom ook in de weg die M. bewandelt, want soms richt hij al zijn pijlen op een ontluikende vriendschap waarbij ik van afstand al alarmbellen hoor afgaan. Liever grijp ik dan op voorhand in om teleurstelling te voorkomen, maar het is beter om mijn woorden in te slikken. Want wie zegt dat hij het net zo ingewikkeld vindt als ik? Wie zegt dat hij niet met een teleurstelling om kan gaan? En bovendien is het ook een vorm van wantrouwen, als ik denk dat hij zijn mannetje niet kan staan in die vriendschap.
Hij zal zijn eigen weg hierin moeten vinden, ervaring opdoen en leren van zijn keuzes. Ik ben er voor om hem daarin zo goed mogelijk te begeleiden, zonder te sturen.
En wat is vriendschap dan voor mij? Voor mij is dat dezelfde emotie delen bij een prachtige voorstelling. In nood je schroom opzij zetten en om hulp durven vragen. Hilarische avonden beleven, die je jaren later als herinnering met hetzelfde plezier herbeleeft. Maar ook is het elkaar vrij laten om een ander pad te kiezen en weten dat je weer bij elkaar komt. Blind vertrouwen dus. Deze voorbeelden zijn anoniem omdat ik nooit iemand bij naam noem, maar ieder voorbeeld past bij iedereen in mijn dierbare handjevol. Zij weten mij te vinden in tijden van blijdschap en verdriet, maar zijn er andersom net zo erg voor mij.
Iemand vroeg me eerder dit jaar of ik het erg vind dat ik geen telefoonklapper vol vrienden heb. Nee natuurlijk is dat niet erg, ik denk dat ik er zoveel heb als ik aankan. Nog steeds kan ik niet elke vriendschap even veel liefde en aandacht geven, terwijl ik dat wel het liefste zou willen doen. Mijn hoofd schakelt echter niet zo snel als ik zou willen. Ik kan lang teren op een avond met vrienden. Daar geniet ik zo intens van, dat het beter is om daarna weer even wat rust in te bouwen. Dus erg is het zeker niet, mijn leven is rijkelijk gevuld met vriendschap. Misschien niet zichtbaar in aantal, maar wel voelbaar in warmte en vertrouwen. Vriendschappen waarbij we elkaar in elkaars waarde laten, we elkaar beter maken en waarin de balans klopt. Precies wat ik M. ook gun.
Sjors Twijfelt 