Een gemiste omhelzing

“Mam, ik wil je zo graag omhelzen. Mag dat?” Ik vroeg het aan mijn moeder deze zomer, toen we al een paar dagen niemand anders hadden gezien dan elkaar. Het voelde daarom veilig, maar toch ook stiekem. Mensen omhelzen is sinds maart geen optie meer, althans niet als je hen wilt beschermen tegen een mogelijke corona besmetting. En van alles wat er niet meer of alleen beperkt mag, vind ik het niet aanraken het ergste.

Je liefde of dankbaarheid tonen door een omhelzing of je blijdschap laten zien door een stevige knuffel, dat is iets vanzelfsprekends. Vaak sta je er niet bij stil en misschien lijkt het daarom wel dat je het kunt missen. En natuurlijk zijn er mensen die niet van aanraking houden, maar wij sociale dieren tonen doorgaans graag onze affectie door contact.

Huidhonger noemen ze het, wat mij betreft een weinig aantrekkelijke term voor het missen van lichamelijk contact. En gaat het dan om het simpele feit dat je elkaar alleen niet kunt aanraken? Huidhonger gaat natuurlijk over meer dan alleen het gebrek aan fysieke aanraking. Zo kan ik mijn moeder op veel verschillende manieren laten zien dat ik van haar houd, maar niets kan de verbinding vervangen die je hebt door elkaar even stevig vast te houden.

Dat is dus wat ik mis. Die echte verbinding die je met elkaar kunt voelen. Iemand troosten met woorden kan en iemand met een cadeau laten merken dat je dankbaar bent kan ook, maar het steekt schril af tegen een warme, liefdevolle omhelzing. Want als iemand zo’n moment écht nodig heeft, voelt hij zich dan voldoende gesteund met woorden? Als iemand een moeilijke tijd doormaakt, voelt zij jouw liefde dan in het door de bloemist bezorgde boeket?

Ik mis het echt. Dat ene moment in de afgelopen negen maanden had ik voor geen goud willen missen. Want op “mam, mag ik je omhelzen?” antwoordde mijn moeder met “ja, heel graag!”. We legden wat onwennig de anderhalve meter af, maar toen we elkaar eenmaal in de armen hadden gesloten, voelde het weer als vanouds. En misschien zelfs wel als meer dan vanouds. We werden overmand door emoties, alsof we elkaar jaren niet hadden gezien en het was fijn. Zo fijn en zo nodig ook. We hoefden niets meer te zeggen, ieder woord was er een te veel. We voelden onszelf weer verbonden met elkaar en lieten heel even alle zorgen los. En sindsdien? Sindsdien hebben we elkaar niet meer vastgehouden, want we willen het risico niet lopen. Maar oh wat zou ik het graag willen met iedereen die ik liefheb en zo mis.

Dus alsjeblieft, mocht je nog steeds al die maatregelen onzin vinden, denk dan eens aan die mensen die al maanden niemand hebben omhelsd. Iedereen wil weer het leven kunnen vieren, maar dan wel met z’n allen. Elkaar dansend in de armen vallen, elkaar omhelzen bij het weerzien of elkaar knuffelen bij verdriet. Ooit kan het allemaal weer, maar heb geduld en laten we er samen voor zorgen dat het heel snel ‘ooit’ wordt.