De wondere wereld van de letters

Overal om je heen zie je letters. Letters die woorden vormen en woorden die zinnen maken, maar ook letters om iets te duiden: een rangorde, bewegwijzering, letters in postcodes en ga zo maar door. Als lezende volwassenen zie je ze vaak alleen als je ze wilt zien of als je ze nodig hebt. Ze zijn net zo min bijzonder als een passerende auto of een regenbui.
Voor een zesjarige in groep 3 is de wereld van de letter echter een compleet nieuwe dimensie in zijn leven. Waar een straat eerst een gewone weg was om van a naar b te komen, vormt het nu het decor voor een ontdekkingsreis. Een straatnaambord, een kentekenplaat en niet te missen: de P van parkeren.

In werkelijk alles ziet hij letters. In een beschadiging van een pompoen, een tekening in een boek of in een parkeerrekje op straat. En dan opeens merk je hoe gek onze taal eigenlijk is. Want EE in het woord ‘geel’, spreek je uit als EE maar diezelfde EE in het woord ‘peer’ klinkt als een I. Leg dat maar eens uit aan een zesjarige.

Zondag speelden we ‘Wie ben ik’ en dan ontkom je op deze leeftijd natuurlijk niet aan het spellen van namen. “Mama, is het A-N-I-T-A (lees: annittah)? Logisch, want er staat niet Aanietaa dus waarom spreek je 1 A uit als AA? En niet te vergeten in ‘Wie ben ik’ onze kale Bill…met dubbel LL, heet hij dan opeens Bil-L of gewoon BiL?

Het is wonderlijk om te zien hoe er in twee maanden tijd met slechts een half alfabet op zak al zo’n nieuwe wereld voor iemand opengaat. Een wereld waar puzzelstukjes op hun plaats vallen maar waar tegelijkertijd veel vraagtekens ontstaan. Want waarom is het soms een D terwijl je toch een T hoort? Ingewikkelde materie die ook een volwassene slecht uitgelegd krijgt.

Ik vind het fantastisch om mee te liften op deze ontdekkingstocht. Want hoe anders was het richting het einde van vorig schooljaar. M.’s juf twijfelde toen hardop of hij misschien toch niet nog een jaar moest kleuteren. Zijn onzekerheid speelde hem soms parten bij zijn schoolprestaties en een jaartje nog niet hoeven te presteren kon hem goed doen. Wij deelden die mening niet omdat we verwachtten dat M. in de slipstream van zijn vriendjes juist beter zou gedijen dan nog een jaar bij de kleuters. Uiteindelijk kwam zijn juf ook tot die conclusie en vol frisse tegenzin begon hij aan groep 3.

En nu nog geen halfjaar later heeft hij nog maar een keer gezegd dat hij geen zin in school heeft en vertelt hij ’s avonds aan tafel honderduit over de letters die hij heeft geleerd. Ik maak me geen illusies dat deze ijver en dit enthousiasme het eeuwige leven hebben, er komt ongetwijfeld een moment dat leren echt stom is. Maar voor nu genieten we ervan zolang het duurt (D-U-U-R-T).