Lef…of toch niet?

In de vorige Sjors Twijfelt schreef ik over het lef-leuk-stom-lijstje en hoe wij daar als ouders ook actief aan meedoen. Zelf had ik wat moeite met het invullen van het lijstje want om nou wekelijks opruimklusjes als ‘stom’ te betitelen of uitstapjes als ‘leuk’, leek me niet geschikt.

Tot er zich opeens een lef momentje voordeed. Buren hadden lang geleden een kapvergunning aangevraagd voor een mooie berk in hun tuin. Als bewoners van een bovenwoning besloten we bezwaar in te dienen omdat de boom plaats zou maken voor een schuur. En met alle geplaveide tuinen zou er met de nieuwe verleende kapvergunning nog meer groen verdwijnen. Ik schreef de gemeente een prachtige brief om ons bezwaar kenbaar te maken en dat voelde op dat moment als een kleine overwinning. Ik was in ieder geval voor ons belang opgekomen en dat vond ik een aardige lef-actie! Maar wie kaatst kan de bal verwachten en zo stond een week later de buurman op de stoep. Met een vriendelijk gezicht vertelde hij dat ze dat weekend zouden beginnen aan de tuin en dat er nu niet alleen een boom maar ook een bezwaarschrift in de weg stond. Wie zou er in het ergste geval dan opdraaien voor de aanbetaling van € 3500? Mijn hart bonsde mijn borstkas bijna uit: nu was het tijd om voor ons belang op te komen maar oh wat is dat moeilijk als je meer van het poldermodel bent!

Hij overviel me met zijn vriendelijke doch enigszins dreigende opmerking, maar meteen toegeven aan zijn wensen ging me te ver. Ik had niet voor niets zoveel moeite gestoken in het bezwaar en bovendien ging de boom me echt aan het hart. Met de opmerking dat ik pannenkoeken moest bakken voor M., die thuis zou komen van zwemles, parkeerde ik het gesprek tijdelijk in de koelkast. Dit moest tactisch besproken worden om te voorkomen dat de koelkast een vrieskist zou worden.

We ontvingen tekeningen en sfeerimpressies maar in al die voorbeelden stond geen fatsoenlijke boom. Geen reden om het bezwaar in te trekken, dus moest de gemeente een besluit nemen over deze kwestie. En ja, ik had A gezegd dus vond dat ik ook zelf B moest zeggen. De hoorzitting stond gepland en ik had er slapeloze nachten van. Programma’s als ‘de Rijdende Rechter’ kan ik niet kijken zonder een rotgevoel te krijgen. Ik krijg de neiging om het geluid uit te zetten of me achter een kussen te verstoppen. Confrontaties en ik zijn als water en vuur: een hele slechte combinatie. De ontwikkelingen op kapgebied pasten echter wel erg goed in het kader van ‘lef-leuk- stom’. Als ik dit overleefde dan kon ik ook iets afvinken op het lijstje.

Toen brak de dag aan, het voelde alsof ik met mijn hoofd op het hakblok moest. Maar waarom? Ik was toch voor ons belang opgekomen en stond volledig mijn recht? De confrontatie en de kans op een verstoorde relatie met de buren, baarden me echter grote zorgen. Misselijk van de zenuwen besloot ik twee voor twaalf om manlief te laten gaan. En achteraf is dat de juiste beslissing gebleken. De boom verdwijnt, maar er komt wel direct een groot exemplaar voor terug. Een mooi compromis.

Maar ja….dat lijstje hè… die lef-actie van mij was jammerlijk mislukt. Maakt dat dan ook meteen het hele experiment van het lef-leuk-stom-lijstje tot een mislukking? Nee integendeel, ik vond het ook mooi om M. te vertellen dat sommige dingen niet altijd lukken. En dat zonder schaamte erkennen is toch ook een vorm van lef.