Honderd procent beter

Honderd procent beter! Hoera! Na bijna een halfjaar opgebrand te zijn, meldde ik me in mei weer beter. Langzaam had ik in die maanden ervoor het werk opgebouwd, keuzes gemaakt en vertrouwen teruggekregen. Tijd om weer volledig aan het werk te gaan. Dankzij Corona die ons nog aan huis gekluisterd hield, voelde het werken veilig. Ik hoefde het grote kantoor niet te betreden en kon me thuis verstoppen achter mijn laptop.

Thuisquarantaine was echter een sierlijke sluier die over de werkelijkheid lag, want bij de eerste de beste complexe vraag viel de sluier af en werd de realiteit onthuld. Een groot gapend gat in de weg waar ik keihard in viel, paniek en stress overmeesterden me en ik voelde me terug in die diepe put. Hoe had ik ooit kunnen besluiten dat ik honderd procent beter was? Tegelijkertijd was de bewijsdrang groter dan ooit; ik had me beter gemeld dus ik moest vooral laten zien dat ik er nog toe deed. Had ik dan helemaal niets geleerd? Torenhoge verwachtingen had ik mezelf opgelegd en ik dreigde te bezwijken onder mijn eigen druk. Sukkel. Gelukkig durfde ik het wel bespreekbaar te maken en wat bleek? Anderen zeiden dit precies zo gevoeld te hebben en zij gaven aan dat het vooral tijd nodig had.

Beter melden was toch wel een mijlpaal, die vervelende periode had ik met goed gevolg afgesloten en ik kon weer als herboren aan de slag. Niemand had me echter verteld dat die veilige periode van opbouw er eentje was van zwemmen op het droge. Zodra je beter bent volgt namelijk onherroepelijk het ijskoude, diepe water. Niks geen zwembandjes of een badmeester die je aanwijzigingen geeft. En door de thuisquarantaine viel dat in eerste instantie minder op. Collega’s wisten me nog niet direct te vinden en de stressklussen had ik niet langer op mijn takenlijst staan.

Waarom maken we het elkaar zo moeilijk? Waarom helpen we elkaar niet door ervaringen te delen? Die gapende gaten in de weg waren omringd door grote pijlen, die me aanspoorden er vooral wél in te vallen. Waarom kunnen wij ervaringsdeskundigen elkaar niet helpen door een afzetlint om die gaten heen te vormen?

Natuurlijk bleken de mensen gelijk te hebben; het was een kwestie van tijd en het hielp om wat minder streng te zijn. De gaten worden langzaam minder diep en bovendien zie je ze van een afstandje al aan komen. Neemt niet weg dat mijn eigen verwachtingen nog altijd veel te hoog zijn, dus er is nog genoeg werk aan de winkel. Ook dat zal met de tijd wel beter gaan. Ik hoef niet meteen een diploma voor A, B, C én reddend zwemmen. “Sjors, hoor je dat? Het hoeft niet!”

En voor iedereen die worstelt: je bent niet alleen, al voelt dat soms wel zo. Probeer iemand te vinden met wie je kunt praten en die naar je luistert. Overspannen of burned out zijn, kan iedereen overkomen. Het heeft niets te maken met of je zwak bent of onzeker en je hoeft je er al helemaal niet voor te schamen. Praat erover en je zult zien dat je je gesteund voelt door (vele) anderen. Mijn deur staat altijd voor je open.